Posted by “ഞാൻ ഇവിടെ ഇരുന്നോളാം.” ഞാൻ വാശിപിടിച്ചു.
“പ്ലീസ് ചേട്ടാ.” ദയനീയമായി അവള്‍ കെഞ്ചി.
ഡെയ്സിയുടേയും ഡാലിയയുടെ വോയ്സ് പോലും സെയിമാണ്. അവരുടെ നടത്തവും സംസാരവും പെരുമാറ്റവും പോലും ഒരുപോലെ ഇരിക്കും.
ഇപ്പോൾ ഡെയ്സിയുടെ പോലുള്ള ശബ്ദത്തില്‍ ഡാലിയയുടെ കെഞ്ചൽ കേട്ടപ്പോ എനിക്ക് വേദന സഹിച്ചില്ല… അവളെ അനുസരിക്കാതിരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ഞാൻ പതിയെ എഴുനേറ്റു.
ഡാലിയ എന്നെ മുകളിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടു പോയി. അനുസരണയുള്ള കുട്ടിയെ പോലെ ഞാനും കൂടെ നടന്നു.
ഡാലിയ എന്നെ അവളുടെ മുറിയിലാണ് കൂട്ടിക്കൊണ്ടു പോയത്.
“ചേട്ടൻ ഇവിടെ കിടന്നോ. ഞാൻ നിങ്ങളുടെ മുറിയില്‍ കിടന്നോളാം.” സങ്കടം നിറഞ്ഞ ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ ഡാലിയ പോയി.
ഞാൻ ഡാലിയയുടെ ബെഡ്ഡിൽ കിടന്നു. ചിന്തകൾ പിന്നെയും ഡെയ്സിയിലേക്ക് തിരിഞ്ഞെങ്കിലും ഉറങ്ങാൻ ബുദ്ധിമുട്ടൊന്നും ഉണ്ടായില്ല.
രാവിലെ പതിനൊന്ന് മണി കഴിഞ്ഞാണ് ഞാൻ ഉണര്‍ന്നത്. ബാത്റൂമിൽ കേറി ഫ്രെഷായി പുറത്ത് വന്നിട്ട് കുറെ നേരം വെറുതെ ബെഡ്ഡിലിരുന്നു.
പുറത്തേക്ക്‌ പോകാൻ ഒരു മടി പോലെ. പക്ഷേ എത്ര നേരം ഇങ്ങനെ ഇരിക്കും. ഒടുവില്‍ എഴുനേറ്റ് ഞാൻ പുറത്തു വന്ന് ഞാനും ഡെയ്സിയും ജീവിച്ചിരുന്ന റൂമിന് മുന്നില്‍ നിന്നു. വാതിൽ തുറന്നാണ് കിടന്നത്. ഞാൻ എത്തി നോക്കി. ഡാലിയ ഇല്ലായിരുന്നു. അല്‍പ്പനേരം മടിച്ചു നിന്ന ശേഷം ഞാൻ താഴേക്ക് വന്നു.
ഹാളില്‍ കുട്ടികൾ ഓടി കളിക്കുന്നത് കണ്ടു ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു.
“ഇന്നും ഐസ്ക്രീം വാങ്ങി തരില്ലേ, അങ്കിള്‍?” അശ്വതിയുടെ മോള് കീര്‍ത്തി എന്നെ കണ്ടതും ചോദിച്ചു.