Posted by “ആവശ്യത്തിന് കൂടുതൽ ഡ്രെസ്സൊക്കെ ഇവിടത്തെ നിങ്ങളുടെ റൂമിൽ തന്നെ ഉണ്ടല്ലോ.”
അത് കേട്ടതും എന്റെ ഉള്ള് നൊന്തു. എന്റെ മുഖം വലിഞ്ഞു മുറുകി. ഡെയ്സിയുടെ മരണ ശേഷം ഞങ്ങളുടെ ആ റൂമിൽ കേറിയിട്ടില്ലെന്ന് അറിയാവുന്ന ആന്റി എന്തിനാ അങ്ങനെ പറഞ്ഞതെന്ന് മനസ്സിലായില്ല.
പക്ഷേ ഇനി തര്‍ക്കിക്കാന്‍ ഒന്നും ഇല്ലാത്തത് കൊണ്ട്‌ ഞാൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. ഫ്രാന്‍സിസ് എന്റെ വണ്ടിയില്‍ കേറി അതിനെ ഓഫ് ചെയ്തിട്ട് ചാവി എന്റെ കൈയിൽ തന്നു.
ഞാൻ എന്റെ വീട്ടില്‍ പോണില്ലന്ന് കണ്ടതും ഡാലിയയുടെ മുഖം പ്രകാശിച്ചു. ശെരിക്കും ഡെയ്സിയെ തന്നെയാണ് അപ്പോൾ ആ മുഖത്ത് ഞാൻ കണ്ടത്. മനസ്സ് നീറിയതും പെട്ടന്ന് അവളുടെ മുഖത്ത് നിന്ന് എന്റെ നോട്ടം ഞാൻ മാറ്റി.
“എല്ലാരും വീട്ടില്‍ കേറി വാ.” ആന്റി പറഞ്ഞിട്ട് നടന്നതും എല്ലാവരും അകത്തേക്ക് പോകാൻ തയാറായി. ഞാൻ മാത്രം അനങ്ങാതെ നിന്നു.
“വാ ചേട്ടാ.” ഡാലിയ എന്റെ കൈ പിടിച്ചു വലിച്ചു.
“നീ ചെല്ല്. വല്യമ്മയ്ക്ക് കോൾ ചെയ്തിട്ട് ഞാൻ വരാം.”
ഒന്ന് മൂളിയ ശേഷം അവൾ അകത്തേക്ക് നടന്നു.
“വിളിക്കാൻ തോന്നിയല്ലോ..!.” ഞാൻ കോൾ ചെയ്തതും വല്യമ്മ സന്തോഷത്തോടെ പറഞ്ഞു.
ഞാൻ ചിരിച്ചു. “പിന്നേ വല്യച്ചൻ വന്നോ?”
“ഹൊ ചെക്കന്‍ എന്നെയും മറന്നിട്ടില്ല.” വല്യച്ചൻ പറയുന്നത് കേട്ടു. എന്നിട്ട് പുള്ളി ഒരു ഇംഗ്ലീഷ് പാട്ട് അങ്ങ് തുടങ്ങി, വെറും പൊട്ടത്തെറ്റായിരുന്നു.
ഞാനും വല്യമ്മയും ഫോണിലൂടെ കുറെ നേരം ചിരിച്ചു.
“ശെരി മോനെ അവരുടെ കൂടെ ആഘോഷിക്ക്. പിന്നെ കാണാം.” വല്യമ്മ കട്ടാക്കി.