“ഉം..”
“ എന്നാ എന്നോടെന്തെങ്കിലും പറ..”
“ നീയെന്നെയിനി ചേച്ചിയെന്ന്… വിളിക്കണ്ട… പേര് വിളിച്ചാൽ മതി…”
ഷീബ വിക്കി വിക്കി പറഞ്ഞു.
ബെന്നിക്കതു കേട്ട് സന്തോഷം അടക്കാനായില്ല. എങ്കിലും ചോദിച്ചു.
“ഞാനങ്ങിനെ വിളിക്കുന്നത് കൊണ്ട് ഷീബക്ക് പ്രയാസമൊന്നുമില്ലല്ലോ…”?
അവൻ്റെ വായിൽനിന്നും തൻ്റെ പേര് കേട്ടപ്പോൾ ഷീബ കോരിത്തരിച്ചു പോയി. തന്നെക്കാൾ പ്രായത്തിൽ കുറവുള്ളവനാണ് പേര് വിളിക്കുന്നത്. അതൊരു വല്ലാത്ത സുഖമാണവൾക്ക് നൽകിയത്.
“ ഇല്ല… അങ്ങിനെ… കേൾക്കാനാ എനിക്കിഷ്ടം…
ഇനി..ഇനി… ഞാൻ..ഞാനെന്താ… വിളിക്കേണ്ടത്…?”
ഷീബ കാറ്റൂതുന്ന സ്വരത്തിൽ ചോദിച്ചു.
“ഷീബക്ക് ഇഷ്ടമുള്ളത് വിളിച്ചോ…”
“വേണ്ട… പറ…”
“നീ ഇഷ്ടമുള്ളത് വിളിച്ചോടീ…”
“ഹ്…ഹ്…ഹൂ…”
ബെന്നിയുടെ പറച്ചിൽ ഷീബക്ക് താങ്ങാനായില്ല. പൂറ്റിലൊന്ന് തൊടുക പോലും ചെയ്യാതെ മദജലം പൂക്കുറ്റി പോലെ ചിതറിത്തെറിച്ചു. അവൾ അലറിപ്പോയി.
“എന്താടീ… എന്തുപറ്റി…?”
ബെന്നി അവളുടെ അലർച്ച കേട്ട് ഒന്നും മനസിലാകാതെ ചോദിച്ചു.
“ഒന്നും… ഒന്നുമില്ല…’’
അവൾ ലജ്ജയോടെ പറഞ്ഞു. അതോടെ ബെന്നിക്ക് കാര്യം മനസിലായി.
“ ഞാൻ…ഞാനെന്താ വിളിക്കേണ്ടതെന്ന് പറഞ്ഞില്ല…?”
ഷീബ ചെറിയൊരു കൊഞ്ചലോടെ ചോദിച്ചു.
“നീയെന്നെ… ബെന്നിയെന്ന് വിളിച്ചോ..”
“വേണ്ട…”
“എങ്കിൽ ബെന്നിച്ചനെന്ന് വിളിച്ചോ…”
“വേണ്ട…”
“എന്നാ പിന്നെ നീ തന്നെ പറയെടീ….”
“ഞാൻ…. ഞാൻ…പിന്നെ… ഇ…. ഇ…
ഇച്ചായാ… എന്ന് വിളിച്ചോട്ടേ…”
ബെന്നി അമ്പരന്നുപോയി. തന്നേക്കാൾ മൂത്ത ഒരു സ്ത്രീയാണ് ചോദിക്കുന്നത്. തന്നെ ഇച്ചായാ എന്ന് വിളിച്ചോട്ടേന്ന്. തനിക്കവളോടുള്ളതിനേക്കാൾ ഇഷ്ടം അവൾക്ക് തന്നോടുണ്ടെന്ന് ബെന്നിക്ക് മനസിലായി.
“ശരി… ഷീബക്കുട്ടി എന്നെ ഇച്ചായാ എന്ന് തന്നെ വിളിച്ചാൽ മതി…പിന്നെ..എൻ്റെ മോൾക്ക് ഉറക്കം വരുന്നുണ്ടോ…? നേരം ഒരു മണിയാവാറായി…നമുക്ക് നാളെ സംസാരിച്ചാൽ മതിയോ…?”