കൂട്ടുകാരന്റെ മമ്മി [ഏകലവ്യൻ]

ആൻസി : അല്ല ഇവിടെ ഒരു ബെഡ് അല്ലെ ഒഴിവുള്ളു..
ജോമോൻ : അതിനെന്താ..?
ആൻസി : ചെറിയ ബെഡല്ലേ കുട്ടാ..
ജോമോൻ : അതിനെന്താ?? ഓ മമ്മിക്ക് ലാവിഷ് ആയി കിടക്കാനായിരിക്കും.
ആൻസി : പോടാ…
ആൻസി : ഇങ്ങനെ കിടക്കാം അല്ലെ ചന്തു..?
മറുപടിയായി ചന്തു തലയാട്ടി.
ആൻസി : എന്നാ വാ കിടക്കാം.. ജോക്കുട്ടാ ഇനി സംസാരിക്കാതെ വേഗം ഉറങ്ങിക്കോ.
ജോമോൻ : ശെരി മാഡം.
ആൻസി : മ്മ്.
മൂളിക്കൊണ്ട് അവൾ റൂമിലെ ലൈറ്റ് അണച്ച് മാറിൽ നിന്ന് ഷാൾ ഊരി. തുറന്ന ജനലുകൾ വഴി നിഴൽ വെളിച്ചം റൂമിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. മഴ തോർന്നതിന്റെ തണുത്ത അന്തരീക്ഷ ഊഷ്മളത അവിടെ നിറഞ്ഞു. ജോമോൻ കിടന്നു. ചന്തുവും ആൻസിയും അടുത്തുള്ള ബെഡിലും കയറി കിടന്നു. അവൻ ഇടത്തും അവൾ വലത്തും. അവർക്ക് രണ്ടാൾക്കും ഒരു പോലെ മലർന്നു കിടക്കനായില്ല. അവരുടെ കയ്യും കാലുകളും മുട്ടികിടന്നു. മമ്മിയുടെ കൈമുട്ട് തന്റെ വാരിയെല്ലിൽ അമർന്നു.
ചന്തു : മമ്മി കിടക്കാനാവുന്നില്ലേ??
ആൻസി : ഉണ്ട്… നിനക്കോ??
ചന്തു : ഞാൻ ചെരിഞ്ഞു കിടക്കാം. മമ്മി നേരെ കിടന്നോ..
അതും പറഞ് ചന്തു അവൾക്ക് പുറം തിരിഞ്ഞു കിടന്നു. ആൻസിക്ക് ഒന്നും പറയാനായില്ല. അഞ്ചു മിനിറ്റോളം റൂമിൽ ഫാനിന്റെ പതിഞ്ഞ താളത്തിലുള്ള കറക്കത്തിന്റെ ശബ്ദം മാത്രമായിരുന്നു.
ജോമോന്റെ കണ്ണുകളിൽ ഉറക്കം മൂടി. ആൻസിക്ക് ഉറക്കം വന്നില്ല. ചന്തുവിന് ഉറക്കം പിടിച്ചു വരുന്നതേ ഉള്ളു. തുടരെ തുടരെ വീശുന്ന ചെറു കുളിർക്കാറ്റ് അവനു വല്ലാതെ തണുപ്പ് നൽകി കൊണ്ടിരുന്നു. അവൻ ചെരിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും കിടന്നു. അപ്പോഴൊക്കെ അവൻ അവളുടെ കയ്യിൽ തട്ടുന്നത് കൊണ്ട് ചന്തുവിന് ഉറങ്ങാൻ പറ്റുന്നില്ല എന്നവൾക്ക് മനസിലായി.
ആൻസി : “മോനു..”
ചന്തു : “ആ മമ്മി.. ഉറങ്ങിയില്ലേ?”
ആൻസി : “നി ഉറങ്ങിയില്ലേ??”
ചന്തു : “വല്ലാതെ തണുക്കുന്നു.”
ആൻസി : “ഷാൾ വേണോ മോന്??”
ചന്തു : “വേണ്ട മമ്മി എടുത്തോ..”
ആൻസി : “ഞാൻ എടുത്തിട്ടില്ല..”