Posted by എന്തോ, മാളുവിന്റ്റെ ആ സംസാരം കേട്ടപ്പോൾ എനിക്ക് അവളോട് വല്ലാത്ത സഹതാപം തോന്നി,, ഒപ്പം ഭീതിയോടെ മറ്റൊരു കാര്യവും എൻ്റെ മനസ്സിലേക്ക് കടന്നു വന്നു!
ബോധമുള്ളപ്പോൾ പോലും അമ്മയെയും,പെങ്ങളെയും തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റാത്ത കൂട്ടങ്ങളാണ് അയ്യരും, സാമിയുമൊക്കെ, അങ്ങനെ ഉള്ള ചെന്നായക്കൂട്ടം കുടിച്ചു വെളിവില്ലാതെ കിടക്കുന്ന ഒരു സദസ്സിലേക്കാണ്, മാളുവിനെ പോലെ സുന്ദരിയും, യൗവ്വന യുകതയുമായ ഒരു പെണ്ണ് കയറിച്ചെല്ലാൻ പോകുന്നത് എന്ന് ഓർത്തപ്പോൾ എൻ്റെ മനസ്സിൽ കൊള്ളിയാൻ മിന്നി!
മുകളിലേക്കുള്ള പടികളിൽ ആദ്യത്തെ പടി മാളു ചവിട്ടിയതും, ഞാൻ മാളുവിനെ പിറകിൽ നിന്നും വിളിച്ചു
“നിക്ക്,, നീ തനിച്ചു പോകണ്ട, ഞാനും കൂടെ വരാം” എന്ന് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഞാനും മാളുവിനൊപ്പം മുകളിലേക്കുള്ള പടികൾ കയറിത്തുടങ്ങി!
അങ്ങനെ തീരുമാനിക്കാൻ എനിക്ക് രണ്ടു കാരണങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു, ഒന്ന്: മാളു ഒറ്റയ്ക്കു പോയാലുള്ള അപകടം ഒഴിവാവാകാം എന്നുള്ളത്, മറ്റൊന്ന്: ഞങ്ങൾ രണ്ടു പേരും ഒരുമിച്ചുള്ളപ്പോൾ അവർ അതിരു വിട്ടൊന്നും പ്രവർത്തിക്കില്ല എന്ന വിശ്വാസം, എല്ലാത്തിലുമുപരി ഇനി അവർ എന്തിനെങ്കിലും ശ്രമിച്ചാലും ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും ചേർന്ന് ഒരുമിച്ചുള്ള ചെറുത്തു നില്പിനു് ബലം ഏറും എന്ന ആത്മധൈര്യവും!!
ഞങ്ങൾ ആ മുറിയിലേക്കു കടന്നു ചെല്ലുമ്പോൾ, അവർ എല്ലാവരും പണ്ടു പറഞ്ഞ കണക്കെ ഇപ്പോഴും വെള്ളമടിയും, ചർച്ചയുമായി മുഴുകി ഇരിക്കയായിരുന്നു.
മുമ്പ് ഇരുന്നിരുന്ന സ്‌ഥാനത്തു മഹിയെ കാണാതെ വന്നപ്പോൾ എൻ്റെ ഉള്ളമൊന്നു പകച്ചു, ഞാൻ വ്യാകുലതയോടെ മുറിയിൽ ആകമാനം കണ്ണോടിച്ചതും, ബെഡിൽ അവശനായി ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ‘മഹി’ എൻ്റെ കണ്ണിൽ പെട്ടു!
ഞങ്ങൾ ആ മുറിയിലേക്കു കടന്നു വരുന്നത് കണ്ടതും, അയ്യർ സാർ എഴുന്നേറ്റു നിന്ന് ഞങ്ങളെ സ്വീകരിച്ചു
“ആ വന്നല്ലോ,, രണ്ടു മിടുക്കികളും” എന്നും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അയ്യർ സാർ ഞങ്ങളുടെ അടുത്തേക് നടന്നടുക്കാൻ തുടങ്ങിയതും ഞാൻ അക്ഷമയോടെ ചോദിച്ചു
“അല്ല അങ്കിൾ,, മഹി,, മഹിക്കിതെന്തു പറ്റി?”
മഹി കിടക്കുന്ന ഭാഗത്തേക്ക് ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയ ശേഷം, അയ്യർ സാർ വളരെ ലാഘവത്തോടെ എനിക്ക് ഉത്തരം തന്നു,,,
“ഓ,, അങ്ങനെ ഭയപ്പെടാൻ മാത്രം ഒന്നുമില്ല മോളെ,,, പാവം,, കൂടുതലായി കുടിച്ചെന്നു തോനുന്നു,, നന്നായി ഒന്ന് ഉറങ്ങി എഴുന്നേറ്റാൽ ശരിയായിക്കോളും”