Posted by സംസാരിക്കേണ്ടതെന്നറിയാതെ അവളുടെ മനസും അസ്വസ്ഥം ആയി. പെട്ടെന്നുള്ള തോന്നലിൽ ആണ് കൂട്ട് നിൽക്കാമെന്ന് പറഞ്ഞത്. രണ്ടു തവണ തന്നെ രക്ഷിച്ച ആൾക്ക് വേണ്ടി ഏതെങ്കിലും ചെയ്തില്ലേൽ മോശമായിരിക്കുമെന്ന് ആ സമയം മനസ് പറഞ്ഞു. പക്ഷെ കഴിഞ്ഞ ഒരു വർഷമായി തന്റെ ക്ലാസ്സിൽ ഉണ്ടായിരുന്നിട്ടും അവനോടു തോന്നിയിട്ടുള്ള അപരിചിത്വം ഇപ്പോഴും അതേപോലെ തന്നെ തുടരുകയാണ്.
കുറച്ചു നേരമായുള്ള കീർത്തനയുടെ നിശബ്തമായുള്ള ഇരുപ്പ് കണ്ട് ദീപക് പറഞ്ഞു.
“എനിക്ക് വലിയ കുഴപ്പമൊന്നും ഇല്ല.. കീർത്തന വേണമെങ്കിൽ ഹോസ്റ്റലിൽ തിരിച്ച് പൊയ്ക്കൊള്ളൂ.”
അവന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് ഒന്ന് നോക്കിയ ശേഷം അവൾ ചോദിച്ചു.
“എന്താ ഞാൻ ഇവിടെ നിൽക്കുന്നത് ഇഷ്ടമല്ലേ?”
“അങ്ങനല്ല….”
എന്ത് പറഞ്ഞു ആ വാക്കുകൾ പൂർത്തീകരിക്കണമെന്ന് അറിയാത്തതിനാൽ അവൻ പാതി വഴിയിൽ നിർത്തി.
“ഞാൻ സന്തോഷത്തോടു കൂടി തന്നെയാ ഇവിടെ നിൽക്കുന്നത്.. അല്ലാതെ ഒരു കടമ തീർക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രമല്ല.”
കുറച്ച് നേരം നിശബ്ദത ആയതിനു ശേഷം എന്തോ തീരുമാനിച്ച് ഉറപ്പിച്ച പോലെ അവൾ വീണ്ടും പറഞ്ഞു.
“ദീപു എനിക്കൊരു കാര്യം പറയാനുണ്ട്.”
ദീപക് ബെഡിൽ അവൾക്ക് നേരെ നിവർന്നിരുന്നു.
“എന്താ?”
“നമുക്കിടയിൽ എന്തോ ഒരു അകൽച്ച നിലനിൽക്കുന്നുണ്ട്. എന്തോ ഒരു ഈഗോയുടെയോ അതോ മറ്റെന്തിന്റെയോ….. എന്തോ എനിക്കാറായില്ല, എന്തായാലും നമുക്കിടയിൽ ഒരു ഗ്യാപ് ഉണ്ട്.. നമുക്ക് ആദ്യം അത് അവസാനിപ്പിച്ച് സുഹൃത്തുക്കൾ ആയിക്കൂടെ?”
അവൾ പുഞ്ചിരിയോട് കൂടി അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി കൈ നീട്ടി. ഒരു നിമിഷം തന്നെ സദാ ആകർഷിക്കാറുള്ള അവളുടെ നീല കണ്ണികളിലേക്ക് അവൻ നോക്കി ഇരുന്നു പോയി. എന്നിട്ട് ചിരിയോടു കൂടി അവളുടെ കൈയിൽ പിടിച്ച് കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ഓക്കേ, ഇനി മുതൽ നമ്മൾ ഫ്രണ്ട്‌സ് ആണ്.”
വിരൽ ഒടിഞ്ഞിരിക്കുന്നതിനാൽ അവന്റെ കൈയിൽ കൂടുതൽ ബലം കൊടുക്കാതെ അവൾ കൈ പിൻവലിച്ചോണ്ടു പറഞ്ഞു.
“അപ്പോൾ പറ, എനിക്ക് നിന്നെ ഓർമ ഇല്ലാഞ്ഞിട്ടും നീ എങ്ങനാ എന്നെ ഓർത്തെ?”
“നിന്റെ ഈ നീല കണ്ണുകൾ… അന്നേ എന്നെ ഈ കണ്ണുകൾ വല്ലാതെ ആകർഷിച്ചിരുന്നു. അതുകൊണ്ടു തന്നെ കോളേജിൽ വച്ച് വീണ്ടും ഈ കണ്ണുകൾ കണ്ടപ്പോൾ നിന്റെ മുഖം ഓർത്തെടുക്കാൻ എനിക്ക് അതികം സമയം വേണ്ടി വന്നില്ല”
അപ്പോൾ തോന്നിയ ഒരു ധൈര്യത്തിൽ ആണ് അവൻ അത് പറഞ്ഞത്.
ഒരു ചിരിയോടെ അവൾ ചോദിച്ചു.