രാത്രിയില്‍ വിടരുന്ന പൂവുകള്‍ [സ്മിത]

“എടാ, ഞാൻ നിൻറ്റെ ചേച്ചിയല്ലേ? പ്രായത്തിന് എന്തോരം മൂത്തതാ ഞാൻ! നിൻറെ പെങ്ങളല്ലേ ഞാൻ? നീ എന്തൊരു നോട്ടമാ ചെക്കാ എന്നെ നോക്കിയത്! ഞാൻ തുണിയലക്കുമ്പം…”

“അത് ചേച്ചി ഞാൻ…!”

സന്ദീപ് വാക്കുകൾ കിട്ടാതെ വിഷമിച്ചു.

“അതും വായിനോക്കി പിള്ളേര് പെണ്ണുങ്ങളെ കാണുമ്പം ഒരു മാതിരി വൃത്തികെട്ട നോട്ടം നോക്കില്ല? അതുപോലെ!”

“ഞാൻ വൃത്തികെട്ട രീതീല് ഒന്നുമല്ല നോക്കീത്, ചേച്ചീ…”

അവൻ വിശദീകരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

“അല്ലെന്നോ?”

ശ്രീദേവി ശബ്ദമുയർത്തി.

“എന്നെക്കൊണ്ട് പറയിക്കരുത് നീ! നീയെവിടെയാടാ നോക്കീത്?”

സന്ദീപിൻറെ മുഖം ലജ്ജയാൽ നിറഞ്ഞു. അവൻ മുഖം താഴ്ത്തി. അതുകണ്ട് ശ്രീദേവി പുഞ്ചിരിച്ചു. അവൻ പതിയെ

“മോനെ നീ ചേച്ചീനെ അങ്ങനെ അവിടെയൊക്കെ നോക്കി നിക്കണത് ആരേലും കണ്ടാരുന്നേലോ? ചുറ്റും ആൾക്കാരൊക്കെ ഉള്ളതല്ലെടാ?”

അവന്റെ മുഖത്തു ഇപ്പോഴും ചമ്മലുണ്ട്.

“പോട്ടെ, സാരമില്ല…”

അവളവനെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു.

അവന്‍റെ മുഖം അൽപ്പം തെളിഞ്ഞു.

“എന്നാലും എൻ്റെ എന്തൊരു നോട്ടം ആരുന്നെടാ…”

ശ്രീദേവി ചിരിച്ചു.

“ചേച്ചി എങ്ങനെ നോക്കാതിരിക്കും?”

അവനും പുഞ്ചിരിച്ചു.

“നല്ല രസല്ലേ അത് കാണാൻ! ചേച്ചി അലക്കുമ്പം രണ്ടും കെടന്ന് ശരിക്കും കുലുങ്ങുവാരുന്നു…എനിക്കാണേൽ  നോക്കീട്ടും നോക്കീട്ടും മതിയായില്ല…ഒന്ന് നോക്കുന്നേന് ഇപ്പം എന്നാ കൊഴപ്പം ചേച്ചീ? ചേച്ചിയെ അറിയിക്കാതെ നോക്കണം എന്നാ ഓർത്തെ..പക്ഷെ അതിനും മുമ്പേ ഞാൻ നോക്കുന്നത് ചേച്ചി കണ്ടുപിടിച്ചു കളഞ്ഞു….”