രാത്രിയില്‍ വിടരുന്ന പൂവുകള്‍ [സ്മിത]

ഈശ്വരാ! ചെറുക്കന്റെ നോട്ടം തന്‍റെ  നെഞ്ചത്ത്!

“നീ എന്നെടുക്കുവാ സന്ദീപേ?”

അവൾ പുഞ്ചിരിയോടെ അവനോട് ചോദിച്ചു.

“അത് ചേച്ചീ ഞാൻ…”

അവൻ വാക്കുകൾക്ക് വേണ്ടി പരതി.

“നിന്നോട് ആ മൂത്ത മൾബറി മൊത്തം പറയിക്കാൻ പറഞ്ഞിട്ട് എന്നാ ചെയ്യുവാ നീ?”

ചെറുക്കൻ വളർന്ന് വളർന്നിപ്പം ആറടിപ്പൊക്കമായി. പത്തിരുപത് വയസ്സ് പ്രായമായി. സ്വന്തം പെങ്ങളുടെ  ദേഹത്തേക്കാണ് കണ്ണുകൾ പറിക്കാതെ നോക്കുന്നത് എന്ന് ഒരു വിചാരവുമില്ല.

പക്ഷെ അവന് വിഷമമുണ്ട്, ചമ്മലും.

“ആരെ ഓർത്തോണ്ടിരിക്കുവാരുന്നു?”

തുണികൾ ബക്കറ്റിലെ വെള്ളത്തിൽ ഊരിപ്പിഴിഞ്ഞുകൊണ്ടവൾ ചോദിച്ചു.

“പോ ചേച്ചി!”

അവൻ നാണിച്ചു.

“ഞാനാരെ ഓർക്കാനാ?”

“എടാ ചെറുക്കാ നീ അധികം പുണ്യവാളൻ കളിക്കുവൊന്നും വേണ്ട കേട്ടോ…നിൻറ്റെ ചുറ്റിക്കളികൾ കൊറച്ചൊക്കെ എനിക്ക് അറിയാം!”

അത് കേട്ട് വീണ്ടും അവന്റെ മുഖം വിവർണ്ണമായി. ആരെങ്കിലും കേൾക്കുന്നുണ്ടോ എന്നവൻ ചുറ്റും നോക്കി.

“പോ ചേച്ചി…”

അവൻ ശക്തിയായി പ്രതിഷേധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“എനിക്ക് ഒരു ചുറ്റിക്കളീം ഇല്ല! ചേച്ചിയ്ക്കല്ലേ ചുറ്റിക്കളി!”

അത് അവൻ പറയണമെന്ന് ആഗ്രഹിച്ചതല്ല. അതുകൊണ്ട് അവൻ്റെ മുഖം വീണ്ടും ജാള്യതകൊണ്ട് നിറഞ്ഞു. അബദ്ധം പറ്റിയത് പോലെ അവൻ നാക്ക് കടിച്ചു.

ഇത്തവണ ചുറ്റും നോക്കിയത് ശ്രീദേവിയാണ്. മാത്രമല്ല അവളുടെ മുഖം പരിഭ്രാന്തികൊണ്ട് നിറയുകയും ചെയ്തു.