Posted by “അയ്യോ ആന്റി, നുണയല്ല—”
“നിർത്തട.” ദേഷ്യം കൂടി അവന്റെ കൈയിൽ ഞാൻ അടിച്ചു. “എന്റെ മുന്നീന്ന് പോ, പോയി എവിടെയെങ്കിലും ചെന്നിരിക്ക്.” ദേഷ്യം വല്ലാതെ കൂടിയതും ഞാൻ പിന്നെയും അവനെ തള്ളിവിട്ടുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഉടനെ അവന്‍ വിഷമത്തോടെ തലയും താഴ്ത്തി കിച്ചനിൽ നിന്നിറങ്ങിപ്പോയി. എനിക്കും നല്ല വിഷമം ഉണ്ടായിരുന്നു. എത്ര നല്ല പയ്യനായിരുന്നു, എന്നോട് വേണ്ടാത്തത് ചെയ്തത് കൊണ്ടല്ലേ അവനോട് ഞാൻ ഇങ്ങനെ പെരുമാറിയത്.
മനസില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന ദേഷ്യം നിയന്ത്രിച്ചു കൊണ്ട്‌ ഞാൻ ചായയും കൊണ്ട്‌ ഹാളില്‍ ചെല്ലുമ്പോ ബിബിനും എന്റെ മോള് ഹെലനും ടിവി കാണുകയായിരുന്നു. ഒന്‍പത് വയസ്സായ എന്റെ മോൾക്ക് ബിബിനെ ജീവനാണ്. കാരണം, അവള്‍ ജനിച്ചത് തൊട്ട് അവളെ കൂടുതലും എടുത്തുകൊണ്ട് നടന്നത് അവനാണ്. സ്വന്തം അനിയത്തിയായിട്ടും മോളായിട്ടും കണ്ടാണ് അവളെ അവന്‍ പൊന്നുപോലെ നോക്കുന്നത്.
അവളെ ആദ്യമായി ഇഴയാനും, ആദ്യമായി നടക്കാനും, ആദ്യമായി വാക്കുകൾ ഉച്ചരിക്കാൻ പഠിപ്പിച്ചതൊക്കെ ബിബിനാണ്. സ്കൂളിൽ പോകാൻ തുടങ്ങുന്നതിന് മുമ്പെ അവള്‍ക്ക് അക്ഷരങ്ങളും അക്കങ്ങളും എഴുതാനും വായിക്കാനും അവനാണ് പഠിപ്പിച്ചത്. സ്കൂളില്‍ പോകാൻ തുടങ്ങിയത്‌ തൊട്ട് അവളെ ഹോം വർക്ക് ചെയ്യിക്കുന്നതും, പാഠങ്ങൾ പഠിപ്പിച്ച് കൊടുക്കുന്നതും അവനാണ്.
അവള്‍ക്ക് അവന്‍ വയലിന്‍ വായിക്കാൻ പഠിപ്പിച്ച് കൊടുത്തു. ബ്ലാക്ക് ബെല്‍റ്റായ ബിബിൻ അവള്‍ക്ക് മൂന്ന്‌ വയസ്സായത് മുതലേ സെല്‍ഫ് ഡിഫന്‍സും പഠിപ്പിച്ച് കൊടുക്കാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. കമ്പ്യൂട്ടര്‍ ഉപയോഗിക്കാനും, വായന ശീലം ഉണ്ടാക്കിയെടുത്തതും അവനാണ്. എല്ലാവരെയും ബഹുമാനിക്കാനും, സ്നേഹിക്കാനും, വേണ്ടിടത്ത് ബോള്‍ഡായി സംസാരിക്കാനും, വേണ്ടിവന്നാല്‍ ദേഷ്യം പ്രകടിപ്പിക്കാനും തല്ലാൻ പോലും അവനാണ് പഠിപ്പിച്ചത്. ചുരുക്കി പറഞ്ഞാല്‍ അവളെ ഒരു മിടുക്കിയായി അവന്‍ വാര്‍ത്തെടുത്തു എന്നതാണ്‌ സത്യം.