അച്ചുവിൻ്റെ അമ്മ എൻ്റെയും 3 [ദുഷ്യന്തൻ]

“എന്താടാ.. ഈ വഴിയൊകെ മറന്നോ നീ?? എത്ര നാളായി നിന്നെ ഇങ്ങോട്ടോക്കെ കണ്ടിട്ട് ”
വാത്സത്യത്തിലും തികട്ടിവന്ന നീരാസത്തിൽ അമ്മായി ചോദിച്ചു.

ഒരു നൈസ് ചിരിയല്ലാതെ മറ്റൊരു ഉത്തരം എൻ്റെ കയ്യിൽ ഇല്ലായിരുന്നു.

അമ്മായിക്ക് എന്നെ ജീവനാണ്. മോളെ എനിക്ക് കെട്ടിച്ച് തരാനുള്ള ഒരു പൂതിക്ക് തിരി കൊടുത്തത് ഈ അമ്മായിയാണ്. എന്ത് ചെയ്യാനാ..??
ഞാൻ അത്രക്ക് നല്ലകുട്ടിയായി പോയില്ലേ..

അകത്തേക്ക് ഓടി പോയ പെണ്ണ് തിരിച്ച് വന്നത് അവൾടെ ചേച്ചിയെയും കൊണ്ടാണ്. സത്യത്തിൽ ഞാനൊന്ന് പകച്ച് പോയി. അനു ആളാകെ മാറിപോയി. അൽപ്പം തടിച്ചിട്ടുണ്ട്. പഴയ എല്ലൂമ്പിയ കോലമേ മാറിപ്പോയി. ഇപ്പൊ നല്ല കിടിലൻ…..!!!!
വേണ്ട… ഒന്നില്ലേലും എൻ്റെ അനിയത്തിയല്ലേ.
പെണ്ണിനൊരു ചന്തമൊക്കെയൊണ്ട്.

“ എന്തോന്നാ ഈ നോകുന്നെ..?? ഇതിനും മാത്രം നോക്കാൻ ഇവിടെ എന്തുവാ.. ’’ എൻ്റെ അനുവിലുള്ള നോട്ടം കയ്യോടെ പൊക്കി ആരതി ഒരു സംശയത്തോടെ ചോദിച്ചു.

ഒരു ഒലക്ക കിട്ടിയിരുന്നേൽ ആ ഇളയ സന്തതിയെ അങ്ങ് ഭൂമിയിലേക്ക് ഇടിച്ച് താത്താമായിരുന്നു. ഓരോന്ന് ഇങ്ങനെ ആലോചിച്ച് നിക്കുമ്പോഴാ അവൾടെ കോപ്പിലെ ചോദ്യം.. അതും എല്ലാരും കേക്കെ. മൈർ.. അമ്മായിയും അനുപമയും എന്ത് വിചാരിച്ച് കാണും.

“എന്തായാലും നിന്നെയല്ല.. നിന്നെയൊക്കെ ആര് നോക്കാനാ.. വെടലേ ’’
ഇങ്ങോട്ട് തന്നത് പോലെ ഒരെണ്ണം ഞാൻ അങ്ങോട്ടും വിട്ടു. .
പാവം ചമ്മിപോയി. .

“എങ്കിലും നീ അങ്ങ് മാറിപ്പോയി .അന്ന് കല്യാണത്തിന് കണ്ട പോലെയല്ല ഒരുപ്പാട് മാറിപ്പോയി.”
ഞാനെൻ്റെ ഭാഗം ക്ളിയർ ആക്കികൊണ്ട് അനുവിനോട് പറഞ്ഞു.