Posted by “…ന്നാലും ആരും അറിയണ്ട കണ്ണാ”
ഞാൻ ജുമൈലത്തിനെ എന്നിലേക്ക് ചേർത്ത് പിടിച്ചു. നിമിഷങ്ങൾ കടന്നു പൊയ്കൊണ്ടിരുന്നു.
“കണ്ണാ…ലോകത്തിൻ്റെ ഒരു ചിന്തേല്ലാതെ അൻ്റെ മടീല് ഇങ്ങനെ ഇരിക്കുമ്പോ… ഇൻ ദ സെക്യൂരിറ്റി ഓഫ് യുവർ ലൗവിംഗ് ആംസ്…. എന്താന്നറിയാത്ത ഒരു സമാധാനാ മനസ്സിന്. വെഷമൊന്നൂല്ല ഇപ്പോ. സന്തോഷോം അല്ല. അതൊന്നും അല്ലാത്ത എന്തോ ഒരിത്. ഇങ്ങനെ തന്നെ ഇരിക്കാൻ തോന്ന്ണ്ട്. ഹിയർ… ഹോൾഡ് മൈ ഹാൻഡ്സ് ”
ജുമൈലത്ത് കൈ നീട്ടി. ഞാൻ ജുമൈലത്തിൻ്റെ നീട്ടിയ കരതലം കവർന്ന് എൻ്റെ ദേഹത്തേക്ക് വലിച്ചിട്ട് ആ മൃദുലമായ വയറിന് ചുറ്റും കൈ കോർത്ത് പിടിച്ചു. മിഴിയിതളുകൾ ചിമ്മിയടച്ച് മൂകയായി ജുമൈലത്ത് എന്നെ ചാരി കിടന്നു. ഭിത്തിയിൽ തൂങ്ങുന്ന ആ പഴയ ഘടികാരത്തിലെ സെക്കൻ്റ് സൂചിയുടെ ധൃതി പിടിച്ചുള്ള സഞ്ചാരത്തിൻ്റെ ശബ്ദം മാത്രം അവിടെ മുഴങ്ങി കേട്ടു. ജുമൈലത്ത് വലത് കാൽ വെച്ച് വീടിനകത്തേക്ക് പ്രവേശിച്ചതോടെ ആകാശ മദ്ധ്യത്തിൽ കത്തിക്കാളിയിരുന്ന ദിവാകരൻ്റെ ഗതിക്ക് വേഗത വർദ്ധിച്ചതായി എനിക്ക് തോന്നിയിരുന്നു. ഹയങ്ങൾ കുതിച്ചു പായാൻ തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ടാകും. ഛന്ദസ്സുകളാണവ. ഞങ്ങളിങ്ങനെ ഇരിക്കുന്നതിലുള്ള അസൂയ കൊണ്ടാകും. സമയം നാലരയാവാനായി. രേണു നാലരക്ക് എത്തും. ഞാൻ ജുമൈലത്തിനെ തട്ടി വിളിച്ചു. മനസ്സില്ലാ മനസ്സോടെ ജുമൈലത്ത് എന്നിൽ നിന്നടർന്നു മാറി. ഒരേയൊരു നിമിഷം. ആ ചുണ്ടുകൾ എൻ്റെ വലത് കവിളിലമർന്നു.
“ഇപ്പോ തന്നെ ഒരുപാടായില്ലേ? ഒരു കവിളും കൂടെയുണ്ട്. അതിനെ അവോയ്ഡ് ചെയ്യുമ്പോ വിഷമമാവില്ലേ”?