Posted by
സ്നേഹേച്ചിയും മായചിറ്റയും ഒക്കെ ഹോളിന് നടുക്കായി സ്‌ഥാനം പിടിക്കും. ഏറ്റവും പിറകിൽ ഒരു ചാര് കസേരയിൽ ആണ് അവിടുത്തെ അമ്മൂമ്മ ഇരിക്കുന്നത്. അമ്മൂമ്മയ്ക്ക് കേൾവി അത്ര പവറല്ല.. ഞാനും രമ്യ ചേച്ചിയും ഏറ്റവും പിന്നിൽ ഭിത്തിയിൽ ചാരി ഇരുന്നാണ് കാണുന്നത്. ചെറുക്കൻ വഴക്ക് ഉണ്ടാക്കിയാൽ മാത്രം ചേച്ചി അവനെ എടുത്തോണ്ട് പുറത്തേക്ക് പോകും…
‘ജാനുവേ.. ഒച്ച കൂട്ടടി മോളെ…’
ഇടയ്ക്ക് മുത്തശ്ശി പിന്നിൽ നിന്ന് വിളിച്ചു പറയും..
‘ഫുൾ വോളിയം ആണ് മുത്തശ്ശി…’
ശില്പ ചേച്ചി മറുപടി കൊടുക്കും..
മുത്തശ്ശി പേരക്കുട്ടികൾക്ക് പ്രത്യേകം ഇട്ട പേരാണ് ജാനകിയും പാർവതിയും. ശില്പ ചേച്ചിയെ ജാനകി എന്നും ജാനു എന്നും വിളിക്കും.. അവരുടെ അനിയത്തി ശിവദ ചേച്ചിയെ പാർവതി എന്നും പാറു എന്നും. ശില്പ ചേച്ചിയെ എല്ലാവരും ജാനു എന്നാണ് വിളിക്കുന്നത് എങ്കിലും ശിവദ ചേച്ചിയെ പാറു എന്ന് ഇവിടെ അങ്ങനെ ആരും വിളിക്കാറില്ല. ശിവ അല്ലെങ്കിൽ ശിവേച്ചി എന്നൊക്കെ ആണ് ശിവദയെ എല്ലാവരും വിളിക്കാറ്.. പാറു എന്ന് വിളിക്കുന്നത് മുത്തശ്ശിയും ചേച്ചിയുടെ അച്ഛനും മാത്രം.. ശിവദ ചേച്ചി ഇപ്പൊ അവരുടെ മാമന്റെ വീട്ടിൽ ആണ്. ഇവിടെ വന്നിട്ട് ഞാൻ ശിവദ ചേച്ചിയെ മാത്രമേ ഇനി കാണാൻ ബാക്കിയുള്ളു…
കുറച്ചു ദിവസം ഇങ്ങനെ ഒക്കെ മുന്നോട്ടു പോയപ്പോ ഞാൻ ഒരുവിധം ഇവിടുത്തെ ജീവതം ആയി പൊരുത്തപ്പെട്ടു. പക്ഷെ എനിക്ക് അപ്പോളും ഒരു ബുദ്ധിമുട്ട് എന്തെന്നാൽ എന്റെ സമപ്രായക്കാരായ ആണുങ്ങൾ ഇവിടെ ഇല്ലെന്നതാണ്.. മായച്ചിറ്റയുടെ മോൻ രഞ്ജിത്ത് ചേട്ടനാണ് ഇവിടെ ഏറ്റവും മുതിർന്ന കുട്ടി. പുള്ളി ഇപ്പൊ ഗൾഫിൽ ആണ്. അത് കഴിഞ്ഞുള്ള ഒരു ആൺകുട്ടി ഞാനാണ്.. ഇവിടെ ഉള്ള ചേച്ചിമാരിൽ ആരെങ്കിലും ആണായിരുന്നു എങ്കിൽ എന്ന് ഞാൻ ആശിച്ചു.. സ്വർണ്ണത്തിന്റെ മലയിൽ ഇരുന്നിട്ട് സ്വർണ്ണം കാണാതെ പോയ മണ്ടച്ചാര് ആയിരുന്നു ഞാൻ. ഇത്രയും സുന്ദര ശരീരങ്ങൾ എനിക്ക് ചുറ്റും ഒഴുകി നടക്കുമ്പോ അത് ആസ്വദിക്കാതെ കമ്പും കോലും കളിക്കാനാണ് ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചത്. ഇതൊക്കെ ഒറ്റയ്ക്ക് ആസ്വദിക്കാൻ ഉള്ള യോഗം വന്നു ചേർന്നപ്പോളും കൂട്ടിന് ഒരു കൂട്ടുകാരൻ ഇല്ലെന്ന് ഓർത്ത് ദുഖിക്കൽ ആയിരുന്നു എന്റെ പണി.