Posted by തന്നെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കാൻ സാബിയേപോലെയുള്ള ഒരാൾ ഉള്ളപ്പോൾ പ്രത്യേകിച്ചും. അതിന് നാളിതുവരെ മനസ്സ് തയ്യാറാവുന്നുമില്ല. പക്ഷെ ഇവിടെ മനസ്സിന്റെ അവസ്ഥക്ക് വിലയില്ല. മറിച്ച്, പ്രവർത്തിക്കാണ് വില!
തന്റെ കൈകുമ്പിളിൽ നിറഞ്ഞുനിൽക്കുന്ന ആ വലിയ ആയുധത്തിന്റെ ചൂട് സിരകൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. കുഴമ്പ് പുരണ്ട എന്റെ കൈകൾ ചലിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഇരുകൈപത്തികളും ചേർത്ത് ഞാൻ മെല്ലെ അടിക്കാൻ തുടങ്ങി. മാസങ്ങളായി നിരവധി സുനകളെ തഴുകി തഴമ്പിച്ച തന്റെ കൈകൾ മനോഹരമായി അയാളുടെ ആയുധത്തിൽ ഓടിനടന്നു. തുമ്പ് മുറിച്ച, ഒത്ത വണ്ണവും നീളവും ഉള്ള ആ ലഗാനിൽ പിടിച്ച് അടിക്കുന്നത് ഒരു അഭിമാനമായി തനിക്ക് തോന്നി.
കാരണം, ആ ലഗാന്റെ ഉടമ തന്റെ അറബാബ് ആണെന്ന യാഥാർഥ്യം തന്നെ. മിനിറ്റുകളോളം ഞാനെന്റെ അടി തുടർന്നു. ഇടയ്ക്ക് അയാളെന്നെ വലിച്ച് ചാരത്ത് നിർത്തി എന്റെ ചന്തികളെ തഴുകാൻ തുടങ്ങി. എന്റെ കളിപ്പാട്ടം ഇതിനകം ചുരത്താൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു..
അറബാബിന്റെ വിരൽ എന്റെ സാമാനത്തിൽ തൊട്ടതും ഞാൻ കുനിഞ്ഞ് അയാളുടെ ആയുധം വായിലാക്കി. എന്റെ ആ പ്രവർത്തി അയാൾ ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിച്ചുകാണില്ല.
ചില സമയങ്ങളിൽ ചിലത് അറിയാതെ സംഭവിക്കും. മുട്ടിനിൽക്കുന്ന തന്റെ കടിപ്രദേശത്ത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിരൽ തൊട്ടപ്പോൾ കടന്നുവന്ന സുഖത്തിന്റെ വൈദ്യുതി പ്രവാഹം തന്നെ അതിന് പ്രേരിപ്പിച്ചു എന്നതാണ് സത്യം. പിന്നെ, നമ്മളിലെ അടിമ മനോഭാവവും, തനിക്ക് ലഭിക്കാൻ പോകുന്ന പരിഗണനയും എല്ലാമെല്ലാം തന്റെ ചെയ്തിയെ ന്യായീകരിക്കാൻ ഘടകങ്ങളാണ്.
തന്റെ ഷെഡ്‌ഡിയ്ക്കിടയിലൂടെ അയാളുടെ മുഴുപ്പുള്ള വിരലിന്റെ അഗ്രം ഉരഞ്ഞപ്പോൾ കാലുകൾ അറിയാതെ അകന്നു. ഒരുവേള, കൈക്കുമ്പിളിൽ പിടയുന്ന വരാൽ തന്റെ കവക്കൂട്ടിലെ വിങ്ങുന്ന സാമാനത്തിലേക്ക് എടുത്ത് വച്ചാലോ എന്നുപോലും ചിന്തിച്ചുപോയീ!!!