“കാര്ത്തി, അപ്പോഴാണ് ഞാന് കാണുന്നത്, കണ്ണാടിയില്ക്കൂടി ഡ്രൈവര് എന്റെ മൊല നോക്കി ഇരിക്കുവാ…”
ദീപിക തുടര്ന്നു.
“മൊലേല് നോക്കിക്കൊണ്ടാ അയാള് റിക്ഷാ ഓടിക്കുന്നെ! അപ്പൊ ഞാനയാളെ തുറിച്ചു നോക്കി. മൊല കെടന്ന് ഇളകുന്നത് അയാക്ക് കാണത്തില്ല എന്നാ ഞാന് കരുതിയെ. പര്ദ്ദ ലൂസാണല്ലോ! ഞാന് പേടിപ്പിച്ച് നോക്കിയപ്പം അയാള് നോട്ടം മാറ്റി…”
“ഇത് നിങ്ങടെ ബന്ധു ഒന്നുമല്ലല്ലോ അല്ലെ?’
ഡ്രൈവര് ചോദിച്ചു.
“അതെന്നാ അങ്ങനെ ചോദിച്ചേ?”
സുധാകരന് ചേട്ടന് അയാളോട് ചോദിച്ചു.
“കക്ഷീടെ കണ്ണിന്റെ ചുറ്റും വെളീല് കാണാം…”
ഡ്രൈവര് വിശദീകരിച്ചു.
“നല്ല വെള്ളയാ…നിങ്ങള് രണ്ട് പേരും … പറയുന്നത് കൊണ്ട് ഒന്നും വിചാരിക്കരുത്, നിങ്ങള് രണ്ട് പേരും എന്നെപോലെ കറുത്തിട്ടല്ലേ?”
അത് പറഞ്ഞ് ഡ്രൈവര് പുഞ്ചിരിച്ചു.
“നിന്റെ നോട്ടോം കണ്ടുപിടുത്തോം കൊള്ളാല്ലോ!”
സുധാകരന് പറഞ്ഞു.
“ഇവള് നല്ല വെളുത്തിട്ടാ! നീ പറഞ്ഞത് ശരിയാ!”
അത് പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞ് അയാള് രാജുവിനെ നോക്കി.
“രാജൂ…”
അയാള് രാജുവിനെ വിളിച്ചു.
“കണ്ണുകണ്ടിട്ട് മാത്രം ഇയാളങ്ങനെ വിശ്വസിക്കണ്ട…നീ ഇവള്ടെ വെളുപ്പ് ഒന്ന് ശരിക്കും കാണിച്ചു കൊടുത്തെ!”
രാജു അത് കേട്ട് ചിരിച്ചു. എന്നിട്ട് എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് കുനിഞ്ഞു. എന്നിട്ട് പര്ദ്ദയുടെ അറ്റത്ത് പിടിച്ച് പൊക്കി. പതിയെ പതിയെ. ആദ്യം എന്റെ പാദങ്ങള് വെളിയില് കണ്ടു. പിന്നെ കാളിന്റെ അടിഭാഗം. അത് പൊങ്ങിപ്പൊങ്ങി മുട്ടുവരെയെത്തി. മുട്ടൊപ്പം എന്തിയപ്പോള് രാജു അവിടെ അത് ചുരുട്ടി വെച്ചു. കണ്ണാടിയിലൂടെ ഡ്രൈവറുടെ കണ്ണുകള് ഇപ്പോള് എന്റെ കാലുകളിലാണ്.
അയാള് പെട്ടെന്ന് വണ്ടി നിര്ത്തി. എന്നിട്ട് എന്റെ നേരെ മുഖം തിരിച്ചു.
അയാളുടെ കണ്ണുകള് എന്റെ കാലുകളെ തൊട്ടു.
“പടച്ചോനെ!”
അയാള് തലയില് കൈവെച്ചു.
“എന്നാ ചരക്ക് കാലുകളാ!!”