Posted by ഞാൻ : കണ്ടിട്ട് അച്ഛന് അങ്ങനെ അമ്മയോട് വെറുപ്പുള്ളതായിട്ടൊന്നും തോന്നുന്നില്ലല്ലോ.
അമ്മ : അത് നീ നിന്റെ അച്ഛനെ നോർമൽ അവസ്ഥയിൽ മാത്രം കാണുന്നത് കൊണ്ട് തോന്നുന്നതാണ്.. നിന്റെ അച്ഛന് ഞാൻ ഇല്ലാതെ ജീവിക്കുന്നതാണ് ഇഷ്ടം.
ഞാൻ : അതെന്താണിത്ര ഉറപ്പ്.?
അമ്മ : ഒരുപാടു കൊല്ലങ്ങളായി എന്നെ ഉപേക്ഷിക്കുവാൻ അങ്ങേരു ശ്രമിച്ചിട്ടുണ്ട്.. കൂടുതലും നീ പഠിക്കുന്ന കാലത്തൊക്കെ. എന്റെ മനഃശക്തി കൊണ്ട് മാത്രമാണ് ഞാൻ ഇന്നിവിടെ നിൽക്കുന്നത്.
ഞാൻ : ഇങ്ങനെ ഒക്കെ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ എന്തിനു വേണ്ടിയാണു അമ്മ ഇതൊക്കെ സഹിച്ചു നിന്നത്. അച്ഛനെ ഉപേക്ഷിച്ചു പോകേണ്ടാരുന്നോ.
അമ്മ : പക്ഷെ അന്നൊക്കെ നീ കുഞ്ഞല്ലേ. നിന്നെ ഓർത്താണ്… നിന്റെ ഭാവി പോകാതിരിക്കാനാണ് ഞാൻ പോകാഞ്ഞത്..
ഞാൻ : ഓഹ്
അമ്മ : അങ്ങനെ സഹിച്ചുള്ള നിൽപ്പ്. ഇത്രയും കാലം നീണ്ടു നിന്നപ്പോൾ അതെനിക്ക് ഒരു ശീലമായി.. അതുമായി പൊരുത്തപ്പെട്ടു.നിന്റെ അച്ഛൻ എന്തെങ്കിലും ഒരവസരത്തിൽ എന്നെ പുറത്താക്കും എന്ന് എനിക്കിപ്പോഴും ഉറപ്പുണ്ട്.
ഞാൻ : ഇതെല്ലാം തെറ്റാണെന്നും പറയും. എന്നിട്ട് അമ്മ തന്നെ അവിഹിതവും നടത്തും..അതിന് പ്രതികാരം ആയിട്ടാണോ അരുണിനെ വിളിച്ചു കയറ്റിയത് വീട്ടിലോട്ടു.?
അമ്മ : നിനക്കറിയാല്ലോ നിന്റെ അച്ഛൻ കാരണം ഉള്ള വിഷമം എല്ലാം തുറന്നു പറയാൻ ആകെ ഉള്ള കൂട്ട് ശാന്തയാണ്.
ഞാൻ : അതറിയാം..
അമ്മ : നിന്റെ അച്ഛൻ ആകെ എന്നെ വിശ്വസിച്ചു വിടുന്നത് തന്നെ അങ്ങോട്ട് മാത്രമേ ഉള്ളു. ആകെ മനസിന് ഒരു ആശ്വാസം ലഭിക്കുന്നത് ശാന്തയോടു മനസ് തുറന്നു സംസാരിക്കുമ്പോളാണ് .അത് അരുണിനും അറിയാം.. അങ്ങനെ എനിക്ക് എന്റെ ഭർത്താവിൽ നിന്നും കിട്ടാത്ത സ്നേഹം അവനിൽ നിന്നും വന്നപ്പോൾ. എന്റെ ദുർബല സാഹചര്യത്തിൽ ഞാൻ വീണു പോയി
ഞാൻ : അപ്പോൾ ആര് അശ്വസിപ്പിച്ചാലും അമ്മ വീഴുമോ.?
അമ്മ : മോനെ……
ഞാൻ : പിന്നെ ഞാൻ എങ്ങനെ പറയണം. ഞാൻ ആശ്വസിപ്പിച്ചാൽ അമ്മ എനിക്കായി കിടന്നു തരുമോ.?
അമ്മ : അമ്മ മകൻ ബന്ധം പവിത്രമായ ബന്ധമാണ് അതു വേറൊരു തരത്തിലും ആകരുത്. അതിലും വല്യ പാപം ഇല്ല.