Posted by ഹോ.. ദാരിദ്ര്യം. ഭാമേച്ചിയുടെ പകുതി പോലുമില്ല. ഞാൻ വേഗം തന്നെ അവിടെനിന്നും ദൃഷ്ടി മാറ്റി.
അങ്ങനെ രണ്ട് പ്രാവശ്യം കൊണ്ടു വരാനുള്ള സാദനങ്ങൾ മാത്രമേ താഴെ ഉണ്ടായിരുന്നോള്ളൂ.
ഓഫ്‌ സീസൺ ആയതുകൊണ്ട് തന്നെ കസ്റ്റമഴ്‌സ് വളരെ കുറവാണ്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ മിക്ക നേരങ്ങളിലും ഞങ്ങൾ വെറുതെയിരിപ്പ് തന്നെയാണ് .
അഞ്ച് മണിക്ക് ഒരു ചായ പതിവുള്ളതാണ്. കടയിലെ ലേഡീസ് സ്റ്റാഫുകളിൽ ആരെങ്കിലുമോരാളാണ് ചായ വെക്കാറ്. അതിനുള്ള സജികരണങ്ങളെല്ലാം കടക്ക് പുറകിലായി ഉണ്ട്.
ഇന്ന് ഭാമേച്ചിയുടെ ഊഴമായിരുന്നു.
ചേച്ചിതന്നെയാണ് ചായ എല്ലാവർക്കും കൊണ്ടു കൊടുക്കുന്നതും.
താഴെ എല്ലാവർക്കും ചായ കൊടുത്ത ശേഷം മൂന്ന് ഗ്ലാസ്‌ ചായയുമായി ഭാമേച്ചി മുകളിലേക്ക് കയറിവന്നു.
ആദ്യം എന്റെ അടുത്തേക്കണ് വന്നത്.
ദാ ചായ. രാവിലെ മുതൽ നല്ല പണിയല്ലേ കുടിച്ചോ നല്ല ഷീണമുണ്ടാവും. ചേച്ചി ഒരു മുന്ന വച്ച പോലെ ഒരു ഡയലോഗും പറഞ്ഞ് ചായ എനിക്ക് നേരെ നീട്ടി.
അവരുടെ പെട്ടന്നുള്ള ആ കമെന്റിൽ ഞാൻ ഒന്ന് പതറിയതുകൊണ്ട് തന്നെ അവർക്കുള്ള മറുപടി കൊടുക്കാൻ കഴിയാതെ ഞാൻ ചായ ഗ്ലാസും എടുത്ത് പതിയെ ഊതി കുടിക്കാൻ തുടങ്ങി.
എന്താ ഭാമേച്ചി.. ഇന്ന് ചായക്ക് കടിയൊന്നുമില്ലേ.. ദിവ്യചേച്ചിയുടെ വകയായിരുന്നു ആ ചോദ്യം.
ചോദ്യം ദിവ്യചേച്ചിയുടെയാണെങ്കിലും ഭാമേച്ചി നോക്കിയത് എന്റെ മുഖത്തെക്കാണ്.
ചായക്ക് കടി ഇല്ലങ്കിലും വിനീതിന് ഇന്ന് നല്ല കടിയാണ് എന്ന ഭാവം ആ നോട്ടത്തിനുണ്ടായിരുന്നു.
ആറ് മണിക്ക് ഭാമേച്ചി പോവാൻ നേരം ” എന്ന ശരിടാ ” എന്ന ഒരു വിടപറയലിൽ രാവിലെ മുതലുള്ള സംഭവ ബഹുലമായ ഞങ്ങളുടെ ആ ദിവസത്തിന് അവിടെ തിരശീല വിഴുകയായിരുന്നു.
ആറ് മണി മൂതൽ എട്ട് മണി വരെ മുകളിൽ ആൾ ഇല്ലാത്തത് കൊണ്ട് ഞാൻ താഴെ നിലയിൽ ആയിരുന്നു.
മനസ്സിൽ മുഴുവൻ ഭാമേച്ചിയാണ്. ഇന്ന് രാവിലെ മുതൽ നടന്ന ഓരോ കാര്യങ്ങളും ഞാൻ ഒന്നുടെ അയവിറത്തു. അതോടൊപ്പം ഭാമ എന്ന ചരക്കിനെ ഞാൻ എന്റെ മനസിലിട്ട് നിർത്തിയും ഇരുത്തിയും കിടത്തിയും ഭോകിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.
കടയിൽ നിന്നും തിരിച്ച് വീട്ടിലേക്ക് എത്രയും പെട്ടെന്ന് എത്താൻ ഞാൻ കൊതിച്ചു.