വിനോദിനെ ദേഷ്യത്തോടെ അംബിക നോക്കി നിന്നു.
രാമന്: കേട്ടോ അംബികേ… ഇവന് നിന്നെ ഇവിടെ വിവാഹം ചെയ്തു കൊണ്ടുവന്ന ദിവസം മുതല് നിന്നെ നോട്ടമിട്ടതാ.. വിനയന് തങ്ങളെ പീടികയില് നിന്ന് വാങ്ങി വെച്ച പച്ചക്കായ അവന് കാണാതെ എടുത്ത് അതില്് അതില് വാണമടിച്ച് പുരട്ടിയ ശേഷമാ നിനക്ക് വായയിലിടാന് അവന് കൊണ്ടുവരുന്നത്.
ഇതുകേട്ട് വിനോദിനെ ദേഷ്യത്തോടെ നോക്കുന്ന അംബിക.
രാമന്: നിന്റെയും വിനയന്റെയും വിവാഹം കഴിഞ്ഞപ്പോള് ഇവന് എന്നോട് പറഞ്ഞത് എന്താണെന്ന് അറിയോ..? അംബികേച്ചി ചരക്കാണ്… ഏട്ടന്റെ ഭാഗ്യമെന്ന്.. പാവം അവന് നിന്നെപോലെ ഒരുത്തിയെ കിട്ടാന് ഒരുപാട് അലഞ്ഞു. പക്ഷെ, കിട്ടിയത് അനിതയെ പോലെ ഒരു കരിവാളിച്ചിയെ..
അംബിക: എന്നാലും നീ അവളെ ചതിച്ചല്ലോടാ…
വിനോദ്: അംബികേച്ചിയെക്കാള് വലുതല്ല എനിക്ക് അനിത.. ഞാന് ആറ് വര്ഷമായി അംബികേച്ചിയെ അംബികേച്ചി അറിയാതെ പ്രണയിക്കുന്നു.. ഇന്ന് ഈ അമ്മാവന് ഉള്ളതുകൊണ്ടാ ഞാന് ഈ സുഖം അറിഞ്ഞത്. അല്ലായിരുന്നെങ്കില് ഞാന് തീര്ത്തും നിരാശനായേനെ..
രാമന്: ശരിയാണ് മോളെ… ഇവന് നിന്നോട് പ്രണയമാ… അവന് അത് പലപ്പോളും പറയാറുമുണ്ട്. എന്റെ രണ്ട് കടയും നിങ്ങള്ക്കുള്ളത് തന്നെയാ.. വിനോദ് മോന് എന്നെ വലിയ സ്നേഹവും ബഹുമാനവുമാണ്. വിനയന് അങ്ങനെയല്ല. ഇവന്റെ എല്ലാ ആഗ്രഹവും ഇവന് എന്നോട് പറയും. ഇതും ഇവന് എന്നോട് പറഞ്ഞു. നിനക്ക് ബസില് വെച്ച് മൂത്രമൊഴിക്കാന് മുട്ടിയതും തുടര്ന്നുള്ള സംഗതിയും പറഞ്ഞപ്പോള് ഇവനാ പറഞ്ഞത് അവന് അംബികേച്ചിയെ വേണമെന്ന്. അപ്പോള് ഞാന് വേറെയൊന്നും ആലോചിച്ചില്ല. ഈ കട വെച്ച് നിന്നെ വാങ്ങി അതും എനിക്ക് വേണ്ടിയല്ല. ഇവന് വേണ്ടി. എനിക് പിറക്കാതെ പോയ വിനോദ് മോന് വേണ്ടി. അംബികേ എന്ന് ഞാന് നിന്നെ പുറത്ത് നിന്ന് മുറിയിലേക്ക് കയറ്റി എന്നല്ലാതെ ഒന്ന് തൊടുകപോലും ചെയ്തിട്ടില്ല.
അമ്മാവനെ നോക്കി മാറില് കൈവെച്ച് മറച്ച് അംബിക കിടന്നു.
രാമന്: നീ വിവാഹം ചെയ്യേണ്ടിയിരുന്നത് വിനയനെ അല്ലായിരുന്നു. വിനോദിനെ ആയിരുന്നു.
വിനോദ്: അംബികേച്ചിയും വിനയേട്ടനും തമ്മിലുള്ള കളി ഞാന് ഒളിഞ്ഞ് നിന്ന് കാണാറുണ്ടായിരുന്നു.
അംബിക അത് ഞെട്ടലോടെ കേട്ടു.