Posted by അംബിക: അതൊന്നും ഓര്ത്ത് നീ പേടിക്കേണ്ട.. നീ വേഗം പോവാന് നോക്ക് വിനോദ് അവിടെ കാത്ത് നില്ക്കുന്നുണ്ടാവും.
അങ്ങനെ അന്ന് രാവിലെ തന്നെ വിനോദ് അനിതയെകൊണ്ട് അവളുടെ വീട്ടിലേക്ക് പോവാന് നേരത്ത് അങ്ങോട്ട് വന്നുകൊണ്ട് വിനയന്: അല്ല വിനോദേ.. നീ ഇനി എപ്പോളാ ഇങ്ങോട്ട് വരുന്നേ..?
വിനോദ്: ഞാന് നാളെ വരാം..
വിനയന്: നമ്മുക്ക് സാധനം പര്ച്ചേഴ്സ് ചെയ്യാന് പോവണ്ടേ..
വിനോദ്: അതിപ്പൊ എന്താ ചെയ്യാ..? എന്നാല് ഞാന് വരാം..
വിനയന്: അത് വേണ്ട ഞാന് പൊയ്ക്കോളാം..
രാമന്: സാധനങ്ങള് അവര് എത്തിച്ച് തരില്ലേ
വിനയന്: അത് നഷ്ടാ അമ്മാവാ.. നമ്മള് പോയി സംസാരിച്ചാല് അവര് സ്പോട്ടില് സാധനം എത്തിക്കും. ലോഡിന് അയ്യായിരത്തിന് മുകളില് ലാഭമുണ്ട്.. പത്ത് നാന്നൂറ് കിലോമീറ്റര് യാത്ര ചെയ്താലും എന്താ..
അംബികയെ നോക്കി വിനയന്: അംബികേ ഞാന് നാളെ വരികയുള്ളൂ.. കട പണിക്കാരെ ഏല്പ്പിക്കാം… അതാ നല്ലത്. ഞങ്ങള് ആണുങ്ങള് ഇല്ലെങ്കിലും അമ്മാവനുണ്ടല്ലോ ഇവിടെ..
ഇതുകേട്ട് അംബികയെ ആര്ത്തിയോടെ നോക്കുന്ന രാമനമ്മാവന് അംബികയെയും രാമനെയും മാറി മാറി നോക്കുന്ന അനിത. ഇന്ന് അമ്മാവന് അംബികേച്ചിയെ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യുമെന്ന് അനിത ഉറപ്പിച്ചു. ഇനി മൂന്ന് മാസം അംബികേച്ചിയെ തനിക്ക് കാണാന് പറ്റില്ല. എന്താവും ചേച്ചിയുടെ അവസ്ഥ? അവള് ആലോചിക്കവെ അവിടേക്ക് ഒരു ടാക്സി കാര് വന്നു. അതില് വിനോദും അനിതയും യാത്ര തിരിച്ചു. അപ്പോളും അനിതയുടെ മനസ് അംബികേച്ചിയെ കുറിച്ചായിരുന്നു. രാവിലെ തന്നെ വിനയന് ബാഗില് അത്യാവശ്യം വേണ്ട ഡ്രസ്സുകളെല്ലാം പാക്ക് ചെയ്ത് വീട്ടില് നിന്നിറങ്ങി. തന്റെ ഭാര്യയെയും അമ്മയെയും രാമനമ്മാവനെ നോക്കാന് ഏല്പ്പിച്ചുകൊണ്ട്. തന്റെ മകളെ സ്കൂള് ഓട്ടോയില് കയറ്റി വിട്ട് അടുക്കളയിലെ പണിയിലേക്ക് കടന്നു.
അടുക്കളയില് ജോലി ചെയ്യുന്ന അംബികയുടെ പിന്നാലെ ചെന്നു നിന്നുകൊണ്ട് രാമന്: മോളെ.. അംബികേ… ഇന്ന് ഇവിടെ വിനയന് ഇല്ല.. മോള് ഗൗരിയേച്ചിയുടെ കൂടെയല്ലേ കിടക്കുന്നത്.
അംബിക മൂളി തലയാട്ടി. രാമന്: വിനയന് ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ട് ഇന്ന് രാത്രി നമുക്ക് നോക്കിയാലോ..?
അംബിക: ഉം
അവള് മൂളി. രാമന്: തുറന്ന് പറ മോളെ.. നിന്റെ സമ്മതം ഇല്ലാതെ അമ്മാന് ഒന്നും ചെയ്യില്ല. നിനക്ക് സമ്മതമില്ലെങ്കില് പിന്നെ ഒരു ദിവസം നോക്കാം..