Posted by പെട്ടെന്നാണ് ചുവരിൽ തൂക്കിയിരിക്കുന്ന എന്റെയും അനുവിന്റെയും ഫോട്ടോ എന്റെ കണ്ണിൽ പെട്ടത്. ഞാനത് കയ്യെത്തിച്ച് എടുത്തു നോക്കി.
ഞങ്ങളുടെ ഒന്നാം പിറന്നാളിന് എടുത്ത ഫോട്ടോയാണ്. ഞാൻ ഒരു ട്രൗസർ മാത്രമേ ഇട്ടിട്ടുള്ളത് അനുവാണെങ്കിൽ ഒരു ജട്ടി മാത്രവും. എന്റെ തോളിലൂടെ കയ്യിട്ട് എന്നോട് ചേർന്നിരിക്കുകയാണ് അനു. രണ്ടുപേരും പല്ലില്ലാത്ത മോണ കാട്ടി ചിരിക്കുന്നത് കാണാം .
ആ ഫോട്ടോയിലേക്ക് എന്റെ ചൂടുള്ള കണ്ണുനീർ ഇറ്റിറ്റു വീണുകൊണ്ടിരുന്നു.
വേണ്ട എനിക്ക് മരിക്കണ്ട. എനിക്ക് ജീവിക്കണം എന്റെ അനുവിന്റെ കൂടെ എനിക്ക് ജീവിക്കണം. ഞാൻ ആ ഫോട്ടോയിലേക്ക് നോക്കി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
അനു എന്നോട് എനി അങ്ങോട്ട് ചെല്ലണ്ട എന്ന് പറഞ്ഞതിന്റെ ചെറിയ ദേഷ്യം കൊണ്ട് ഞാൻ ഉച്ചക്ക് ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ അനുവിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോയില്ല. പക്ഷേ പിന്നീട് അതൊരു പതിവായി മാറുകയും ചെയ്തു.
എങ്കിലും ഇടക്കൊക്കെ ഞാൻ അവളുടെ വീട്ടിൽ പോകും. പക്ഷേ അവൾ ഞാൻ ചെന്നാൽ മിണ്ടാത്തതിനാലും സ്കൂളിൽ നിന്നും കാണുന്നുണ്ടെന്നതിനാലും ഞാൻ അവളുടെ വീട്ടിലേക്ക് പോകുന്നത് കുറച്ചു.
പിന്നെയും ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയി. SSLC എക്സാം കഴിഞ്ഞ് റിസൾട് വന്നപ്പോൾ അനുവിന് ഫുൾ A+ കിട്ടി എനിക്കും മനുവിനും തരക്കേടില്ലാത്ത മാർക്കൊടെയും പാസ്സായി.
തുടർന്ന് +2 വിനും ഞങ്ങൾ നവാമുകുന്ദയിൽ തന്നെയാണ് പഠിച്ചത്. എന്നാൽ അനു സയൻസും ഞാനും മനുവും ഹ്യുമാനിറ്റീസും.
എനിക്ക് ഏറെ പ്രിയപെട്ടവൾ ഒരു അന്യയെ പോലെ എന്റെ മുന്നിലൂടെ കടന്നുപോയ രണ്ട് വർഷങ്ങളായിരുന്നു അത്.
ഞങ്ങൾ +1 ൽ പഠിക്കുബോഴാണ് എന്റെ അനിയത്തി ലച്ചുവിന് ഞങ്ങളുടെ ഒപ്പം സ്കൂളിൽ പോകാൻ പറ്റുന്നത്.
അതുവരെ ഒരു മണിക്കൂർ വ്യത്യാസത്തിൽ ആയിരുന്നു അവൾക്ക് ക്ലാസ്സ്‌ തുടങ്ങിയിരുന്നതും അവസാനിച്ചിരുന്നതും.
അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരു ദിവസം ലച്ചു എന്നോട് പറഞ്ഞു. ഏട്ടാ.. ഇന്നലെ ഞാനും അനുചേച്ചിയും കൂടി സ്കൂള് വിട്ടുവരുബോ ചേച്ചിടെ ക്ലാസ്സിൽ പഠിക്കുന്ന ഒരു ചേട്ടൻ ഞങ്ങളുടെ പുറക്കെ കുറച്ച് ദൂരം വന്നു.
എന്നിട്ട് അവളെന്തുപറഞ്ഞു…
ചേച്ചി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല.
നീ ഇത് എന്നോട് പറഞ്ഞു എന്ന് അവളോട് പറയണ്ട. ഞാൻ ലച്ചുവിനോട് പറഞ്ഞു.