💘മായകണ്ണൻ 4 [ᶜ͢ᴿ͢ᴬ͢ᶻ͢ᵞ A J R]

“ഇപ്പൊ എങ്ങനുണ്ട് ചേച്ചി??”

ഒരു സുന്ദരനും സുമുഖനും ആയ ചെറുപ്പക്കാരൻ പയ്യൻ മുന്നിൽ നിന്നിട്ടും might പോലും ചെയ്യാത്തതിൽ എനിക്ക് നല്ല സങ്കടം തോന്നി.

“ഇപ്പൊ കുഴപ്പൊന്നും ഇല്ല മോളെ.”

“ദാ കണ്ണാ.”

അവള് ഒരു ബാഗിൽ നിന്ന് രണ്ട് പൊതി എടുത്ത് എനിക്ക് നേരെ നീട്ടി. പെട്ടന്ന് അവളുടെ നാവിൽ നിന്നും എന്നെ കണ്ണാന്ന് വിളിച്ചപ്പോ എന്റെ മനസ്സ് കുളിരണിഞ്ഞു. ഞാൻ ആ പൊതി വാങ്ങി.

“എന്താ ഇത്??”

“രാത്രിയിലേക്കുള്ള ഫുഡാ.”

“അല്ല മോളെ സാധാരണ പേഷ്യന്റിന് മാത്രോല്ലേ ഇങ്ങനെ ഫുഡ് ഒക്കെ കൊടുക്കുന്നേ?? ഇതെന്താ കൂട്ടിരിക്കുന്ന ആൾക്കും??”

അവള് പറഞ്ഞതും ശെരിയാ. അന്നത്തെ ആ ഒരു അക്സിഡന്റിന് ശേഷമുള്ള ഹോസ്പിറ്റൽ ജീവിതം എന്റെ മനസ്സിലേക്ക് ഓടി വന്നു. അന്നും ഞാനായിരുന്നു കൂട്ടിരുന്നത്. രാവിലെ ചേച്ചിക്ക് പാലും മുട്ടയും ബ്രെഡും ഒക്കെ കൊടുക്കും. ആരും കാണാതെ അവളെനിക്കും അതൊക്കെ വീതിച്ചിരുന്നു. ചില ദിവസങ്ങളിൽ പകലായിരിക്കും ഫുഡ് കൊണ്ട് വരുവാ. എനിക്കും കിട്ടുമെന്ന് ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചിരിക്കും. പക്ഷെ അവൾക്ക് മാത്രം കൊണ്ട് കൊടുക്കും. അപ്പളോക്കെ നല്ല വിഷമം എന്റെ മനസ്സിൽ തട്ടിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ അത് മനസ്സിലാക്കി. ആ ഒരു പൊതി തുറന്ന് ഓരോ പിടി വാരി തരുമായിരുന്നു അവൾ. ചില ദിവസങ്ങളിൽ ചമ്മന്തി മാത്രം ആയിരിക്കും ഉണ്ടാവുക. അവള് വാരി തന്ന് കഴിഞ്ഞാൽ ചമ്മന്തിക്ക് പോലും ചിക്കന്റെ രുചിയായിരുന്നു. ഇപ്പോഴും അതൊക്കെ ഓർക്കുമ്പോ കണ്ണ് നിറയും. ഞാനേതായാലും പഴയ ഓർമകളിൽ നിന്നും തിരിച്ച് വന്നു.

“അങ്ങനെ തന്നെയാ ചേച്ചി മിക്കവരും. പക്ഷെ ഞാൻ അങ്ങനെ അല്ലാട്ടോ. പേഷ്യന്റിന് മാത്രേ ഈ വിശപ്പും ദാഹവും ഒക്കെ കാണുളോ?? കൂട്ടിരിക്കുന്ന ആൾക്കും ഇതൊക്കെ ഉണ്ടാവില്ലേ?? ഞാനൊരുപാട് പേരെ കണ്ടിട്ടുണ്ട് ചേച്ചി, മിക്കതും ഈ ഓപ്പറേഷൻ ഒക്കെ കഴിഞ്ഞു കിടക്കുന്നവരെയാ. ഓപ്പറേഷൻ കഴിഞ്ഞ എത്രയോ മണിക്കൂർ ഒന്നും കഴിക്കാൻ പറ്റില്ല അവർക്ക്. Full ട്രിപ്പ് മാത്രം. അവരുടെ കൂടെ ഇരിക്കുന്നത് അച്ഛനോ അമ്മയോ ഒക്കെ ആണെങ്കിൽ അവര് എങ്ങനെയാ ചേച്ചി വല്ലതും കുടിക്ക്യാ?? എന്റെ ഒരു കാഴ്ചപ്പാടില് ആഹാരം കൊടുക്കുവാണെ പേഷ്യന്റിനും കൂട്ടിരിക്കുന്ന ആൾക്കും കൊടുക്കണം. ഒരു നേരത്തെ ആഹാരം കൊടുക്കുന്നയാളാ യഥാർത്ഥ ദൈവം. എനിക്കങ്ങനെ ദൈവം ഒന്നും ആവണ്ട. പക്ഷെ ഞാൻ കാരണം ഒരാളുടെ വയർ നിറയോങ്ങി അതില്പരം സന്തോഷം വേറെയില്ല.”

അവള് പറഞ്ഞ് നിർത്തി. എന്റെ നേരത്തെ പറന്ന് പോയ മരംകൊത്തി വീണ്ടും എങ്ങോട്ടോ പോയി. ചേച്ചിയെ നോക്കിയപ്പോ അവൾടെ അവസ്ഥയും അത് തന്നെയാ. അപ്പോഴും ഞാൻ എന്റെ മനസ്സിനെ പറഞ്ഞ് പഠിപ്പിച്ചോരു കാര്യം ഇവളെ ഞാനാർക്കും വിട്ടുകൊടുക്കില്ല എന്നതായിരുന്നു.