💞യക്ഷിയെ പ്രണയിച്ചവൻ 6 💞[ᶜ͢ᴿ͢ᴬ͢ᶻ͢ᵞ A J R][Climax]

അല്ലേലും അവള് അങ്ങനെയാ ആരെയെങ്കിലും ഒന്ന് കണ്ട മതി അപ്പൊ തന്നെ കൂട്ട് ആവും. അവൻ ആത്രയിലേക്ക് കേറി. കേറിയ പാടെ അവന്റെ കണ്ണ് തുമ്പി മൂടി.

കാർത്തി: അഹ് എന്താ തുമ്പി ഈ കാണിക്കണേ കൈ എടുക്കെടി.

തുമ്പി: അതേ അശ്വതി ചേച്ചി പറഞ്ഞ സർപ്രൈസ് കാണണ്ടേ?? എന്ന രണ്ട് സ്റ്റെപ് നടക്കങ്ങട്.

അവൻ രണ്ട് സ്റ്റെപ് മുമ്പിലേക്ക് വച്ചു.

തുമ്പി: അഹ് ഇനി കണ്ണ് തുറന്നോ.

അവൾ കൈ എടുത്ത് മാറ്റി. മുന്നിലെ കാഴ്ച്ച കണ്ട് അവന്റെ കണ്ണ് തിളങ്ങി. മുമ്പിൽ ഒരു ചുവന്ന പാട്ടുസാരി ഉടുത്ത് നിൽക്കുന്ന അനു. അവൻ ആദ്യമായ അവളെ സാരി ഉടുത്ത് കാണുന്നത്.

” എന്തായാലും ദേവി തന്നെയാ. അമ്പലത്തിന്ന് ഇറങ്ങി വന്ന സാക്ഷാൽ ലക്ഷ്മി ദേവി.”

പണ്ട് കോളേജിൽ വച്ച് അനുവിനെ ആദ്യമായി കണ്ടപ്പോ മനു പറഞ്ഞത് അവൻ ഓർത്തു.അവൾ
എന്തുകൊണ്ടും സുന്ദരിയായിരുന്നു. അവളുടെ അടുത്ത് തന്നെ ചേച്ചിയും അമ്മയും നിൽപ്പുണ്ട്. അശ്വര്യം തുളുമ്പുന്ന ആ മുഖത്തിന് കുറവെന്ന പോലെ ആ ഒരു ഭാഗം. അതൊന്ന് ഒഴിച്ചാൽ അവള് ദേവി തന്നെയാ.

അശ്വതി: എന്താ മോനെ സ്വപ്നം കാണുവാ??

ചേച്ചിയുടെ കുസൃതി നിറഞ്ഞ ചിരിയോടെയുള്ള ചോദ്യമാണ് അവനെ ചിന്തകളിൽ നിന്നും ഉണർത്തിയത്. അപ്പോഴും ഇവിടെ നടക്കുന്നത് എന്താന്ന്
മനസിലാവാണ്ട് അവനൊന്ന് ചിരിച്ചു.

അശ്വതി: ഇവിടെ എന്താ നടക്കാൻ പോണെന്ന് വല്ലോ പിടിയും ഉണ്ടോ??

വീണ്ടും ചേച്ചിയുടെ ചിരിയോടെയുള്ള ചോദ്യം.

തുമ്പി: എങ്ങനെ മനസിലാവനാണ് ചേച്ചി. മനസിലായിരുന്നെ ചേട്ടൻ ഇങ്ങനെ വൻഡർ അടിച്ച് നിക്കോ??

തുമ്പിയുടെ വക കളിയാക്കലോട് കൂടിയ മറുപടി.

ലളിതാമ്മ
(അനുവിന്റെ അമ്മ): എല്ലാരും കൂടി എന്റെ മോനെ കളിയാക്കുവാണോ??

അശ്വതി: ഓഹ് ഞങ്ങളൊന്നും കളിയാക്കുന്നില്ലേ. അമ്മ തന്നെ പറഞ്ഞോ!

ലളിതാമ്മ: അഹ് ഞാൻ പറഞ്ഞോളാം.

അതും പറഞ്ഞ് അവര് തന്റെ കൈയിലുള്ള ഒരു ചെറിയ ചുവന്ന പെട്ടി കാർത്തിക്ക് നേരെ നീട്ടി.

ലളിതാമ്മ: എന്റെ കുട്ടിയോൾടെ മോതിരംമാറ്റാ ഇന്ന്.

കേട്ടത് വിശ്വസിക്കാൻ ആവാതെ അവൻ കണ്ണും മിഴിച്ച് നിന്നു.

അശ്വതി: എന്താടാ കണ്ണും മിഴിച്ച് നിക്കുന്നെ?? അമ്മ പറഞ്ഞത്

കേട്ടില്ലേ??

അവൻ അനുവിന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. അവളും അവനെ നോക്കി. പക്ഷെ നാണം കാരണം അവൾക്ക് അവന്റെ നോട്ടം കൂടുതൽ നേരിടാൻ ആയില്ല. അവൾ തല താഴ്ത്തി.

അശ്വതി: അയ്യോ മുഖത്തോട് മുഖം നോക്കുന്നതൊക്കെ പിന്നെ. രാഹുകാലം കഴിയും. പെട്ടെന്ന് ആ മോതിരം അങ്ങ് ഇട്ടേ.

ലളിതമ്മ: ഇതാ മക്കളെ എടുക്ക്.

അനു അതിൽ നിന്ന് ഒരു സ്വർണ്ണ മോതിരം എടുത്തു. അപ്പോഴും നടക്കുന്നത്