നി ഒന്ന് വേകം വരുന്നുണ്ടൊ ഇല്ലേങ്കി ഒന്നും കാണാൻ പറ്റില്ല …………… കുറച്ച് ഈർഷയേടേ ശങ്കരൻ വിളിച് പറഞ്ഞു ………………………ദാ വരാണ് ……… നി ദൃതി വെക്കല്ലേ ഞാൻ വിളിച് പറഞ്ഞു …….

പക്ഷേ ശങ്കരൻ തിടുക്കം കൂട്ടി

ഇത്ര ദൃതി കൂട്ടാൻ മാത്രം എന്താ ഇതിൽ ഉള്ളത് …….. ചെറിയ ദേശ്യത്തോടേ ഞാൻ ചോദിചു ………

നിനക്ക് അത് പറിഞ്ഞാൽ മനസ്സിലാവില്ല …… എല്ലാവൻമാരും കണ്ടിരിക്കുന്നു നമ്മൽ മാത്രേ കാണ്ടാത്തതായി ഉള്ളു .
നി വേകം നടക്ക്
അവർ നടന്ന് പുഴയുടെ ആരും കാണാത്ത കാട് പിടിച്ച ഭാഗത്ത് എത്തുന്നു.
നമ്മൽ ഇവിടെ എവിടെ ഒളിക്കും.
അവർ ചുറ്റും നോക്കി.
എങ്ങും കറുത്ത മുടുപടം അനിഞ്ഞ കാട് .
ഒടുവിൽ ഞങ്ങൾ അങ്ങ് അടുത്തയി ഒരു പാറ കാണുന്നു ഞങ്ങൾ അതിന്റെ പിന്നിൽ ഒളിച്ചിരിന്നു.
ഒടുവിൽ കുറച്ച് വിതുരത്തിൾ നിന്നും ഒരു പാദസരത്തിന്റെ ഒച്ച കേൾക്കുന്നു.
ശങ്കരൻ കേൾക്കാൻ കൊതിച്ച ശബ്ദം .അവന്റെ മുഗം സുര്യനേകാൾ പ്രകാശപുരിതമായി.
അതേ അത് വിശാലേച്ചി തന്നെ ഈ തേൻകരയിലേ മാദകതിടമ്പ്.
ഈ കരയിലെ മാത്രമല്ല അടത്ത കരയിലേയും അനുങ്ങലുടെ കണ്ണ് വിശാലേചിയുടെ പുറത്താണ്.
കുറ്റം പറയാൻ പറ്റില്ല അതോരു അപ്സരസാന്. ശിൽപികൾ പണിയിച്ച കണകിനേ ഉള്ള ഒരു രൂപം.
അരേയും തന്റ അടുത്തേക് അകർശിക്കുന്ന ലാവന്യം ആ ദേവതക് ഉണ്ടായിരുന്നു.
നാട്ടിലേ എല്ലാവരും മോശമയാണ് അവരെ കുറിച് സംസാരിക്കുന്നത് പക്ഷേ എനികെന്തോ ഒരു തരം അനുകമ്പ ആയിരുന്നു അവരോട്.
അതിന് കാരണവുമുണ്ട്.
അവർക്ക് ആരും ഇല്ലായിരുന്നു , ആകേ ഉണ്ടായിരുന്ന അച്ഛനും അമ്മയും അവരെ തനിചാക്കി പോയി. അതും അല്ല അവർക്ക് സംസാരിക്കാന് ഉള്ള ശേഷി ജെന്മണ ഇല്ലായിരുന്നു.
ചേചിക്ക് ചോവ്വ ദോശം ഉള്ളതുക്കൊണ്ട് കല്യാനവും നടന്നില്ല.
ഞാൻ കോളേജ് കഴിഞ്ഞ് വീട്ടിലേക്ക് വരുന്നത് വിലാസിനി ചേചിയുടെ വീട്ടിലുടെയാണ്.
അവരുടെ വീട്ടിൽ വെളുത്ത ചാമ്പക്ക ഉണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ അത് എന്നും എടുക്കുമായിരുന്നു. അവരും എന്നിക്ക് എടുത്തു തരുമായിരുന്നു. അവർക്ക് എന്നൊട് ഒരു വാത്സല്യമായിരുന്നു.
എന്നിക്കും ഇഷ്ടമായിരുന്നു അവരെ, ഞാൻ അവരെ മറ്റൊരു തരത്തിൽ കണ്ടിരുന്നില്ല. പക്ഷേ എന്റെ അമ്മക്ക് അവരെ ഇഷ്ടമല്ലായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് അമ്മ അവരോട് സംസാരിക്കുന്നതിൽ നിന്ന് എന്നെ വിലക്കി.
ശങ്കരൻ വളരെ സന്തോഷവാണാന്