“ഈ രമേഷേട്ടനിതെന്തിന്റെ കേടാ??
അയാളവിടെ താമസിക്കുന്നെങ്കിൽ താമസിച്ചോട്ടെ.. അതിനു നമുക്കെന്താ???
വന്നിട്ട് ഒരാഴ്ചയായിട്ടും ഒരു ശല്യവുമില്ലല്ലോ..
എനിക്കിവിടെ ഒരു മണവും തോന്നിയില്ല..
ഇനി ഉണ്ടെങ്കിൽ തന്നെ, മുൻപ് ഉണ്ടായിരുന്ന ഫിലിപ്പൈനികളുടെ ഉണക്കമീൻ മണത്തേക്കാൾ ഭേദമാണ് എന്തായാലും..”
പറഞ്ഞു തീർന്നതും ഞാൻ നാക്ക് കടിച്ചമർത്തി..
പറയണ്ടായിരുന്നു!!…
ഇനി ഇപ്പൊ കേറും എന്റെ മെക്കിട്ട്..
“പോടീ മൈരേ..
നിനക്കവനെ കണ്ടപ്പോ അങ്ങ് കഴപ്പ് കേറിക്കാണും അല്ലേടി???..
അല്ലേലും ഈ പാക്കിസ്ഥാനികളുടെ സാമാനത്തിന് നല്ല മുഴുപ്പാവും ന്ന് പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുണ്ട്…
അതോണ്ടാവും, അവള് അവനെ സപ്പോർട്ടാൻ വന്നിരിക്കുന്നു… ”
രമേഷേട്ടൻ സ്വതസിദ്ധമായ, വെറുപ്പിക്കൽ വർത്തമാനം തുടങ്ങി..
“ദേ!!..
ഒരു നൂറുവട്ടം പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് ഞാൻ, എന്നെ അനാവശ്യമായി തെറി വിളിക്കരുതെന്ന്..
ഞാൻ ഇതുവരെ അയാളെ കണ്ടിട്ടുപോലുമില്ല.. നിങ്ങളുതന്നെയല്ലേ പറഞ്ഞത് അയാൾ പാകിസ്ഥാനിയാണ്.. കണ്ടാൽ പേടിയാകും..
ഭയങ്കര ഫിഗറാണെന്നൊക്കെ.. എന്നിട്ടിപ്പോ???..
എന്തൊരു കഷ്ടമാണിത് ഈശ്വരാ..
നാശം പിടിക്കാനായിട്ട്…”
ഞാൻ വലം കൈത്തലം നെറ്റിയിലിടിച്ച് പദം പെറുക്കി കണ്ണുനനച്ചു..
ഇതൊരു സ്ഥിരം ഇടപാടാണ്…
എന്നും പറഞ്ഞുകൂടാ.. ഞങ്ങളുടെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞ് ഇതിപ്പോ ഒരു വർഷമാകുന്നു…
അതിൽ തന്നെ ഞാൻ ഇവിടെ ദുബായിലേക്ക് വന്നിട്ട് ആറു മാസവും..
ഇതിനിടയിൽ ഈ ഒരു ഇടപാട് മാത്രമേ ഒരു വ്യത്യാസവുമില്ലാതെ സ്ഥിരമായിട്ടുള്ളു..
എവിടെ പോയാലും, ആരെങ്കിലുമൊക്കെ എന്നെയൊന്നു നോക്കിയാലോ ചിരിച്ചാലോ, രമേഷേട്ടൻ അപ്പൊ എന്നോട് പോരിനുവരും..
കേട്ട് കേട്ട് മടുത്ത്, അത്യാവശ്യം ഇവിടെയുള്ള ഒരു ബന്ധുവീട്ടിൽ പോകാനല്ലാതെ ഞാനിപ്പോൾ പുള്ളിയുടെ കൂടെ പുറത്തിറങ്ങാറേ ഇല്ല…
മൂപ്പര് ജോലിക്കു പോകുമ്പോ അപ്പുറത്തു താമസിക്കുന്ന ആസിയഇത്തയുടെ വീട്ടിൽ പോയിരിക്കും..
ആകെ ഇവിടെ എനിക്കുള്ള കൂട്ട് ആസിയാത്തയാണ്..
“പൊയ്ക്കോടി.. പോയി അവനു നിന്റെ കാലകത്തിക്കൊടുക്ക്…
നിനക്ക് നല്ല മുഴുത്തത് തൊളേല് കേറാഞ്ഞിട്ടല്ലേ കഴപ്പ്..