മലമുകളിലെ അപ്സരസ്സ്

ഞാൻ പോവാ”. ഞാൻ ഗ്ലാസ്സിൽനിന്നും അവസാന ഇറക്ക് ചായയും കുടിച്ച് ബാഗ് എടുത്ത് അവളുടെ പിന്നാലെ നടന്നു. “നിന്റെ പേരെന്താ കൊച്ചേ” ഒരു സംഭാഷണം തുടങ്ങാനായി ഞാൻ ചോദിച്ചു. “മീനാക്ഷി. പിന്നേ ഞാൻ കൊച്ചൊന്നുമല്ല. എനിക്ക് 10 വയസ്സുണ്ട്”. “ഓ ശെരി വല്യ പെണ്ണുതന്നെ”. മെയിൻ വഴിയിൽ നിന്ന് മലമുകളിലേക്കുള്ള ഒരു ഇടവഴിയിലേക്ക് കയറുന്നതിനിടക്ക് ഞാൻ പറഞ്ഞു. ആ ഇടവഴിയിലെങ്ങും മറ്റു വീടുകളോ നാട്ടുകാരോ ഇല്ലായിരുന്നു. ഒന്നും മിണ്ടാതെ വഴിയോരത്തെ പുല്ലിനെ കൈകൊണ്ടു തലോടിക്കൊണ്ട് നടക്കുന്ന മീനാക്ഷിയോട് ഞാൻ ചോദിച്ചു. “ഇതെന്താ ഇവിടെയൊന്നും ആൾതാമസമില്ലലോ. നിന്റെ വീട് മലമുകളിലാണോ കൊച്ചെ?”. ഒരു സംശയഭാവത്തിൽ എന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട്‌ അവൾ പറഞ്ഞു. “ഞങ്ങൾ ആദ്യം അടിവാരത്താ താമസിച്ചിരുന്നതേ. പിന്നെ അച്ഛൻ തോമാച്ചൻ മുതലാളിയുടെ കയ്യിന്നു വാങ്ങിയ പൈസ കൊടുക്കാത്തതോണ്ട് ആ വീടും പറമ്പും ഒക്കെ പോയി. അന്ന് അമ്മേം കൊണ്ട് മലകയറിയതാ അച്ഛൻ. പിന്നെ അവിടെ ചെന്ന് കാടും തൂപ്പും വെട്ടിയുണ്ടാക്കിയിടത്താ ഇപ്പൊ ഒരു കൂര വെച്ച് കിടക്കുന്നത്. പിന്നെ അവിടെ തന്നെ കൃഷിയും പശുവും കോഴിയും. എനിക്കൊരു കൂട്ടായിട്ട് അതുങ്ങളെ ഒള്ളു.”. പെണ്ണൊരു വായാടിത്തന്നെ. ഞാൻ മനസ്സിലോർത്തു.ഒരുപക്ഷെ കൂട്ടിനാരും ഇല്ലാതെ വളരുന്നതല്ലേ.ഒരു ആളെ കിട്ടിയപ്പോ സംസാരിക്കാനുള്ള അവസരമായല്ലോ എന്ന് കരുതിക്കാണും.പിന്നേം ഏതാണ്ട് 15 മിനിറ്റ് നടക്കേണ്ടി വന്നു മലമുകളിൽ എത്താൻ. വീടെത്തിയപ്പോഴേക്കും അച്ഛാ ദേണ്ടെ ആരോ കാണാൻ വന്നിരിക്കുന്നു എന്നും പറഞ്ഞ് അവൾ പിന്നാമ്പുറത്തേക്കു പോയി. ഓടുമ്പോ അവളുടെ ചന്തികൾ കുലുങ്ങുന്നത് കുറച്ച് നേരംകൂടെ നോക്കിനിൽക്കണം എന്നുണ്ടായിരുന്നു.അപ്പോഴേക്കും കുമാരേട്ടൻ വന്നു.