Posted by അമ്മ കട്ടിലിൻ്റെ വശത്ത് ഇരുന്നു പുറത്ത് ജനാല നോക്കി താടിയിൽ കൈ കൊടുത്തു ഇരിക്കുകയാണ്. ഞാൻ വാതിൽ കൊട്ടി കയറിയ ഉടനെ തല ചരിച്ചു എന്നെ നോക്കി. ഞാൻ അമ്മയുടെ സമീപം കട്ടിലിൽ ഇരുന്നു.
എൻ്റെ ഓർമ്മ വച്ച് നോക്കുമ്പോൾ മുതിർന്ന ശേഷം ആദ്യമായിരിക്കും അമ്മയുടെ റൂമിൽ ഇപ്പോൾ കയറുന്നതും കട്ടിലിൽ ഇരിക്കുന്നതും.
ഞാൻ: അമ്മ നിങ്ങൾ അനാവശ്യമായി ഇങ്ങനെ ഓരോന്നും ആലോജിച്ചു ഇരുന്നു കാര്യമില്ല. ഞാൻ അമ്മയെ വേറെ രീതിയിൽ മോശപ്പെട്ട സ്ത്രീ എന്നൊന്നും വിജാരിച്ചിട്ടും ഇല്ല. അതിനാൽ ഞാൻ കണ്ടൂ എന്ന് ചിന്തിച്ചു അമ്മ വിഷമം വിചാരിക്കരുത്. അവരുണ്ടാക്കുന്ന ഒച്ച പലപ്പോഴും എനിക്കും മാനസിക അസ്വസ്ഥത പോലെ തോന്നാറുണ്ട്. അപ്പോഴൊക്കെ ഞാനും സ്വയം എന്തെങ്കിലും ചെയ്തു സുഖം കണ്ടെത്തുന്നതാണ് പതിവ്. അവർക്ക് പരസ്പരം ചെയ്യാൻ കഴിയും എന്നാൽ നമ്മൾ രണ്ടാളും ഒറ്റയ്ക്ക് ജീവിക്കുന്നവർ ആണ്. അതിനാൽ മറ്റുള്ളവരുടെ സഹായം ഇല്ലാതെ സ്വയം നമ്മൾ സന്തോഷം കണ്ടെത്തുന്നു. ഇതിൽ എന്തിനാ ഇത്ര വിശമിക്കാൻ ഉള്ളത്.
അമ്മ: എനിക്ക് എന്ത് ചെയ്യാൻ പറ്റുമെഡാ, ഞാൻ അവരോടു ഒരുപാട് പ്രാവശ്യം പറഞ്ഞു നോക്കി അവളുടെ വീട്ടിൽ പോയി നിൽക്കാൻ. കല്യാണം കഴിഞ്ഞ സമയം മുതലേ അവളുടെ വീട്ടുകാർ അവനെ അവിടേക്ക് വിളിക്കുന്നത് ആണ്. എന്നാൽ അവന് അതു ഇഷ്ടമില്ല. നിൻ്റെ അച്ഛൻ മരിച്ചു ഇത്രയും വർഷം ആയിട്ടും ഞാൻ ഇന്നലെ ചെയ്തത് പോലുള്ള വൃത്തികേടുകൾ ചെയ്തിട്ടില്ല, പക്ഷെ ഇവരുടെ കല്യാണ ശേഷം അവരുടെ ഓരോ പ്രവർത്തികളും ശബ്ദങ്ങളും കേട്ടതിന് ശേഷം ആണ് ഞാൻ ഇങ്ങനെ സ്വയം ഓരോന്നും ചെയ്തുകൂട്ടി തുടങ്ങിയത്. പക്ഷേ ഇന്നലെ ആദ്യമായി അതു മറ്റൊരാൾ, അതും നീ കണ്ട് എന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോൾ എനിക്ക് ഇനി ജീവിക്കണം എന്ന് പോലും തോന്നുന്നില്ല.