ഞാൻ : പിന്നെ എന്താ മോളെ, പ്ലീസ് നിന്റെ കരച്ചിൽ നിർത്ത്. നീ എന്താണ് ചെയ്തതെന്ന് എന്നോട് പറയൂ?, വിഷമിക്കേണ്ട, ഞാൻ നീ എന്ത് തെറ്റ് ചെയ്താലും ക്ഷമിക്കും മോളു…
ശിൽപ്പ്: ഇല്ല രാജ്, ആർക്കും പൊറുക്കാനാവാത്ത തെറ്റുകളേക്കാൾ കൂടുതലാണിത്.
ഞാൻ : എങ്കിലും പറയൂ മോളെ, ഞാൻ എല്ലാം പൊറുക്കുമെന്ന് ഞാൻ വാക്ക് തരുന്നു.
ശിൽപ : ഞാൻ.. ഞാൻ.. നിനക്ക് രാഘവൻ ചേട്ടനെ അറിയാമെന്ന് തോന്നുന്നു?.
“രാഘവൻ”, എനിക്ക് അയാളെ അറിയാം, ശിൽപയുടെ വീട്ടിലെ പണിക്കാരൻ.
രാഘവൻ ചേട്ടൻ കറുത്ത് തടിച്ച് ഒരു 6 അടി നീളമുള്ള നല്ല ആരോഗ്യം ഉള്ള ആൾ ആണ്.
ഭീഡിയും വലിച്ചു ഒരു ആജാനബാഹുവായ മനുഷ്യൻ.ഏകദേശം ഒരു 50 വയസ്സിനു അടുത്ത് പ്രായം വെരും. ശിൽപ കോളേജിൽ പഠിച്ചിരുന്ന കാലത്ത് ചില്ല ദിവസങ്ങളിൽ അയാളാണ് അവളെ കൊണ്ടു വിട്ടിരുന്നത്. അയാൾക്ക് അവളോടുള്ള സമീപനം തീരെ ശെരിയല്ല എന്ന് എനിക്ക് പലപ്പോഴും തോന്നിയിട്ടുണ്ട്.
ശിൽപ : രാഘവേട്ടന് നമ്മൾ തമ്മിൽ സംസാരിച്ചിരുന്നതും, നമ്മുടെ ബന്ധത്തെക്കുറിച്ചും എല്ലാം അറിയാം.
ഒരു ചേട്ടൻ എല്ലാം കണ്ടുപിടിച്ചു.
ഞാൻ : അതിന് എന്താണ് പ്രശ്നം?….
അവൾ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. പിന്നെ കൂടുതൽ ഒന്നും ചോദിക്കുകയോ അയാളെ കുറിച്ച് പറഞ്ഞ് അവളെ ശല്യപ്പെടുത്തുകയോ ചെയ്യാതെ ഞാൻ നിശബ്ദനായി. ശിൽപയെ എനിക്ക് നന്നായി അറിയാം, അവളുടെ ചുറ്റും നടക്കുന്ന കുടുംബകാര്യങ്ങളും സുഹൃത്തുക്കളുടെ കാര്യങ്ങളും എല്ലാം അവൾ എന്നോട് പറയുമായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് അവൾക്കു കൊറച്ചു സമയം ഞാൻ കൊടുത്തു.
അവൾ പറയാൻ തുടങ്ങി.
ശിൽപ : നീ എന്നെ ഒഴിവാക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ മുതൽ എനിക്ക് ഏകാന്തത തോന്നിത്തുടങ്ങി.
അവളുടെ ആ ഡയലോഗ് കേട്ട് എനിക്ക് സംശയവും ദേഷ്യവും വന്നു… അയാൾ ഇനി അവളെ സമീപിച്ചോ, അതോ ശിൽപ അയാളെ ?.. എന്നിങ്ങനെ ചില ചോദ്യങ്ങൾ എന്റെ മനസ്സിൽ വന്നു തുടങ്ങി.
ഞാൻ : സോ……
ശിൽപ : ഞാൻ.. ഞാൻ.. നമ്മളെ പറ്റി എല്ലാം ചേട്ടനോട് പറയാറുണ്ടായിരുന്നു,.. കാരണം നിനക്കറിയാം എനിക്ക് നീ അല്ലാതെ തുറന്നു സംസാരിക്കാൻ പറ്റിയ വേറേ ആരും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല……..
ഞാൻ : വ്യക്തമായി പറയൂ മോളെ, എനിക്ക് അതൊക്കെ അറിയാം..
ശിൽപ: നീ എന്നോട് സംസാരിക്കുന്നത് നിർത്തി, ഞാൻ വല്ലാതെ മൂഡ് ഓഫ് ആയിരുന്നു. ഒരു ദിവസം എന്നെ കോളജിലേക്ക് കൊണ്ടു പോവുമ്പോ ചേട്ടൻ എന്നോട് ചോദിച്ചു, “എനിക്ക് എന്ത് സംഭവിച്ചു?”, അതിനാൽ ഞാൻ ആളോട് എല്ലാം പറഞ്ഞു.
ഞാൻ : അപ്പോൾ എന്ത്?.