സ്വാതിയുടെ കവിളുകൾ ചുവന്നു തുടുത്തു… അവൾക്കെന്തു മറുപടി പറയണമെന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു… എങ്കിലും അവൾ പതിയെ മൂളി…
സ്വാതി: “ഉംമ്…”
ജയരാജ് അവളുടെ ചന്തിയിടുക്കിലും ഇരുഗോളങ്ങളിലും നല്ലതു പോലെ അമർത്തി തടവിക്കൊടുത്തു… ഇരുവരും പിന്നെയൊന്നും മിണ്ടിയില്ല… അവരുടെ പെരുമാറ്റത്തിൽ സോണിയയ്ക്ക് അസ്വഭാവികമായി ഒന്നും തോന്നിയിരുന്നില്ല.. കാരണം വല്യച്ഛൻ വീട്ടിലും ചിലപ്പോഴൊക്കെ അമ്മയെ ഇതുപോലെ ചേർത്തുനിർത്തുന്നത് കണ്ടിട്ടുണ്ട്… അതെല്ലാം വല്യച്ഛന് അവരോടുള്ള സ്നേഹം കൊണ്ടാണെന്ന് അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു…
കുറച്ച് കഴിഞ്ഞതും സോണിയമോൾ സ്വാതിയെ നോക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു…
സോണിയ: “അമ്മാ, നമ്മുക്ക് വീട്ടിൽ പോവാം.. കുഞ്ഞുമോളെ കാണാൻ എനിക്ക് കൊതിയായി..”
ജയരാജിന്റെ കൈക്കുളിൽ ഒതുങ്ങിനിന്ന സ്വാതി, ആ നെഞ്ചിലെ ചൂട് ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് സ്വയം മറന്ന് അയാളുടെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കി ഒരു ശൃംഗാരഭാവത്തോടെ പുഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു..
സ്വാതി: “അത് നീ അച്ഛനോട് പറ മോളെ..”
സോണിയാ: “അച്ഛനോ?.. അതിന് അച്ഛൻ നമ്മൾടെ കൂടെ വന്നില്ലല്ലോ?..”
അതുകേട്ട് സ്വാതി പെട്ടെന്ന് സ്വബോധം വീണ്ടെടുത്തുകൊണ്ട്…
സ്വാതി: “അ… അ..ല്ല… വല്യച്ഛനോട് പറ എന്ന്..”
ജയരാജ്: “മ്മ്.. കുറച്ച് കഴിഞ്ഞ് പോകാം മോളെ.. ഡോക്ടർ ആന്റി ഒന്ന് വന്നോട്ടെ.. എന്നിട്ട് നമ്മുക്കെല്ലാവർക്കും ഒരുമിച്ച് വീട്ടിൽ പോകാം, കേട്ടോ..”
സോണിയ: “ഉംമ്, ok വല്യച്ചാ..”
(എന്നിട്ട് സ്വാതിയോടു തിരിഞ്ഞുകൊണ്ട്) “എനിക്ക് ഇവിടെ പുറത്തെ കാഴ്ചകൾ കാണണം അമ്മ.. എന്നെ ഒന്ന് എഴുന്നേൽപ്പിക്കാമോ?”
സ്വാതി മോളെ പതിയെ പിടിച്ച് എഴുന്നേൽപ്പിച്ചു.. എന്നിട്ട് തോളിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ട് ജനലിന്റെ അരികത്തേക്കു കൊണ്ടുവന്നു.. അവിടുന്ന് പുറത്തെ കാഴ്ച്ചകൾ കണ്ടപ്പോൾ സോണിയമോൾക്ക് കൂടുതൽ സന്തോഷമായി.. ബോംബെയിലെ ജുഹൂ ബീച്ചിന്റെ അടുത്തായിരുന്നു ആ ഹോസ്പിറ്റൽ.. ജനലിലൂടെ സോണിയ ആ കടലും കടൽതീരവുമൊക്കെ കണ്ടു.. എന്നിട്ട് തന്റെ അമ്മയോട് പറഞ്ഞു..