“തൊടരുതെന്നെ…എന്റെ എബിച്ചായനുള്ളതാണ് ഈ മനസും ശരീരവും..വൃത്തികെട്ട മനുഷ്യാ…” അവളൊരു വന്യമൃഗത്തെപ്പോലെ മുരണ്ടു.
അവളുടെ ശബ്ദം ഉയര്‍ന്നപ്പോള്‍ ഞാനുണര്‍ന്നു. ചെയ്തുപോയ അബദ്ധം അപ്പോഴാണ് എനിക്ക് മനസിലായത്. സ്റ്റെഫി അമിതമായി കിതച്ച് എന്നെ പകയോടെ നോക്കിക്കൊണ്ട്‌ വല്ലാത്തൊരു മാനസികാവസ്ഥയില്‍ നില്‍ക്കുകയായിരുന്നു.
“സോ..സോറി..” അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് ഞാന്‍ വേഗം പുറത്തേക്ക് പോയി.
“ഛെ..എനിക്ക് വയ്യ ഇവിടിനി ജീവിക്കാന്‍..ഞാന്‍ നശിച്ചു..നശിച്ചു ഞാന്‍..” പൊട്ടിക്കരഞ്ഞുകൊണ്ട് അവള്‍ എല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ചു മുറിയിലേക്ക് ഓടി.
അപ്പോഴാണ് ചെയ്ത തെറ്റിന്റെ അനന്തരഫലങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഞാന്‍ ബോധവാനായത്. അവളിത്ര സീരിയസ്സായി അതിനെ കാണും എന്ന് ഞാന്‍ സ്വപ്നത്തില്‍ പോലും ധരിച്ചിരുന്നില്ല. ഞാന്‍ അന്ധാളിച്ച് അമ്മ വരുന്നുണ്ടോ എന്ന് നോക്കി. ഇല്ല. സംസാരത്തില്‍ത്തന്നെയാണ്. മുറിയില്‍ കിടന്ന് കരയുന്ന സ്റ്റെഫിയുടെ ശബ്ദം എന്റെ കാതുകളില്‍ അമ്പുകളായി തുളഞ്ഞുകയറി. അവളിത് അമ്മയോട് പറയുമോ? പറഞ്ഞാല്‍! ഭീതിയും അപമാനഭാരവും എന്നെ അടിമുടി ഗ്രസിച്ചു. ഞാന്‍ വേഗം അവളുടെ മുറിയിലേക്ക് ചെന്നു. കട്ടിലില്‍ കമിഴ്ന്നു കിടന്ന് കരയുന്ന അവളുടെ കൊതിപ്പിക്കുന്ന രൂപം എന്നില്‍ കാമം വീണ്ടും ആളിക്കത്തിച്ചു. പാന്റീസ് വരെ തുണിയുടെ ഉള്ളിലൂടെ കാണാം. പക്ഷെ ഞാന്‍ വളരെ പണിപ്പെട്ടു നിയന്ത്രിച്ചു. അവളിത് അമ്മയോടോ വേറെ ആരോടോ എങ്കിലുമോ പറഞ്ഞുകൂടാ; അതിനുള്ള മാര്‍ഗ്ഗമാണ് ഉടന്‍ ഉണ്ടാക്കേണ്ടത്.
“സ്റ്റെഫി..പ്ലീസ്..നീ ക്ഷമിക്ക്..ഞാന്‍ അറിയാതെ..സോറി സോറി..ആയിരം സോറി” ഞാന്‍ ഭിക്ഷാംദേഹിയെപ്പോലെ അവളുടെ ദയയ്ക്കായി കേണു.
എന്റെ ശബ്ദം കേട്ട അവള്‍ കട്ടിലില്‍ നിന്നും ചാടി എഴുന്നേറ്റ് ക്രുദ്ധഭാവത്തോടെ എന്നെ നോക്കി കോപാക്രാന്തയായി പുറത്തേക്ക് വിരല്‍ ചൂണ്ടി.
വൈരനിര്യാതനം 1 [Master]
Posted by