അതിനിടെ ഏട്ടൻ മേൽക്കൈ എടുത്ത് കല്യാണിയുടെ വിവാഹം നടത്തി. പ്രസരിപ്പുള്ള കുമാരൻ. താമസം കല്യാണീടെ വീട്ടിൽ തന്നെ. ഞങ്ങൾ കള്ളനോട്ടങ്ങളിൽ സന്ദേശങ്ങൾ കൈമാറി. നേരമ്പോക്കിനൊന്നും നിന്നില്ല. എന്നാൽ യശോദയുമായി പല തവണ… കല്യാണിയും അതിന് ഒത്താശ ചെയ്തു തന്നിരുന്നു.
എന്റെ എളിയ നേട്ടങ്ങളിൽ ഏട്ടനും, ഏടത്തിയും പിന്നെ നാട്ടുകാരും അഭിമാനം കൊണ്ടു… ഇപ്പോൾ എന്നെ കാർണോരെ എന്നു വിളിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം വരെ നാട്ടുകാർ എടുത്തു. എന്റെ അന്തം വിട്ട മുഖം കണ്ട് ഏടത്തി പൊട്ടിച്ചിരിക്കും.
പിന്നിലെ കുത്ത് വലിച്ച് ഊരി ഞാൻ ഏടത്തിയുടെ തറ്റഴിച്ചു. മലർത്തി ആ കൊഴുത്ത തുടകൾ അകറ്റി വഴുക്കുന്ന പൂറിലേക്കിറങ്ങി….. കാലുകൾ എന്റെ ചന്തികളിൽ പിണച്ച് ഏടത്തി എന്നെ സ്വീകരിച്ചു. മുലഞെട്ടുകളിൽ ചപ്പി ഞാൻ ഏടത്തിയെ മെല്ലെ…പിന്നെ മുറുകുന്ന താളത്തിൽ…. പണ്ണി… വീര്യം പൂറ്റിലേക്ക് ചാമ്പി… സുഖമുള്ള തളർച്ചയിൽ ഏടത്തിയെ പുണർന്നു കിടന്നു..
കുട്ടാ…
ഉം…?
നിയ്യ് ഏട്ടൻ അവസാനമായി ചൊല്ലിയിരുന്ന ആ കവിത… ഒന്നൂടി ചൊല്ലൂ….
ഏടത്തിയെ ചേർത്തു പിടിച്ച് മന്ത്രംപോലെ ഞാൻ ചൊല്ലി…
“കാലമിനിയുമുരുളും വിഷു വരും വർഷം വരും തിരുവോണം വരും
പിന്നെയൊരോരോ തളിരിനും പൂ വരും കായ് വരും അപ്പോളാരെന്നും എന്തെന്നും ആർക്കറിയാം
നമുക്കിപ്പോഴീ ആർദ്രയെ ശാന്തരായി സൗമ്യരായി എതിരേൽക്കാം
വരിക സഖീ അരികത്തു ചേർന്നു നിൽക്കൂ… പഴയൊരു മന്ത്രം സ്മരിക്കാം
അന്യോന്യം ഊന്നുവടികളായി നിൽക്കാം ഹാ സഫലമീ യാത്ര…. “
ഏട്ടന്റെ സാന്നിദ്ധ്യം ഞങ്ങൾക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു…
(ഈ ഭാഗം വൈകിയതിന് ക്ഷമ ചോദിക്കുന്നു. നാലഞ്ചു പേജുകളിൽ തീർക്കാം എന്നു കരുതി… പക്ഷേ ഇത്തിരി നീണ്ടു. പിന്നെ ജീവിതത്തിലെ തിരക്കുകൾ..
കഥ വായിച്ച് ഇഷ്ട്ടപ്പെട്ട കൂട്ടുകാർക്കും, കൂട്ടുകാരികൾക്കും എന്റെ ഹൃദയത്തിൽ നിന്നുള്ള നന്ദി. എല്ലാവർക്കും നല്ലതു വരട്ടെ. ഋഷി.)